کنترلِ پایدارِ کارگری به معنای واقعیِ خود-مدیریتی تنها در اوج گذار دموکراتیک و انقلابی از سرمایه‌داری و در یک جامعه‌ی پسا‌سرمایه‌دارانه با پشتوانه‌ی یک نظام سیاسی دموکراتیکِ مترقی قابل دستیابی است. همچنین مدل‌های کورپوراتیستیِ مبتنی بر مشارکت طبقاتی، به‌‌رغم برخی دستاوردها برای کارگران، هرگز نتوانسته و یا حتّی قصدی نداشته‌اند که سرمایه‌داری را تضعیف کنند و یا به چالش کِشند.