محاصره‌ی شهر غزه، در چشم‌انداز تهاجم زمینی

اسراییل می‌خواهد ۱٫۲ میلیون باشنده‌ی شهر غزه را وادار به خروج [تخلیه] کند. انفجار مجتمع‌های مسکونی ابزاری است برای وادار کردن آنان به ترک محل.

برج «الغفاری [Al-Ghefari]» در شهر غزه، پس از حملات هوایی اسراییل در ۱۵ سپتامبر فرو ریخت. [فیلم ویدیوی آن را رویترز در سایت گذاشته است.]

شهر غزه، به گفته‌ی اولگا چِرِفکو [Olga Cherevko] سخنگوی امور بشردوستانه‌ی سازمان ملل متحد، سه‌شنبه هفته‌ی گذشته «به مرگ محکوم شد». در آن روز اسراییل به حدود ۱٫۲ میلیون ساکن بزرگ‌ترین شهر نوار غزه دستور داد تا شهر را تخلیه کنند. به گفته‌ی چِرِفکو، مردم غزه با انتخابی جهنمی روبه‌رو شدند: «یا بروند، یا کشته شوند». چِرِفکو روز جمعه‌ی گذشته در نشست خبری با رسانه‌های بین‌المللی از شهر «دیرالبلح [Deir al-Balah]»، واقع در مرکز نوار غزه، این نکته را بیان کرد.

اسراییل برای تقویت دستور تخلیه، از هفته‌ی گذشته مجتمع‌های مسکونی در شهر غزه را بمباران می‌کند. استدلال رسمی این است که اعضای سازمان مسلح حماس در آنجا پنهان شده‌اند. اسراییل کاتس، وزیر دفاع، در شبکه‌ی «ایکس» (توییتر سابق) ویدیویی از فروریختن یک مجتمع مسکونی منتشر کرد، همراه با این متن: «خانه‌ی پوشالی. افق غزه در حال تغییر است». ساکنان این مجتمع‌ها از پیش هشدار دریافت می‌کنند. آن‌ها تنها اندک زمانی برای ترک خانه دارند و سپس از خیابان نظاره‌گر فرو ریختن ساختمان محل زندگی خود می‌شوند.

در مجتمع‌های ویران‌شده، دفاتر گوناگونی مستقر بودند؛ از جمله دفتر شبکه‌ی تلویزیونی العربی، سازمان ملل متحد برای آوارگان فلسطینی (UNRWA)، دانشگاه‌ها و «مرکز فلسطینی حقوق بشر» (PCHR) . این سازمان حقوق بشری اخیراً اعلام کرده بود که قصد دارد شواهدی درباره‌ی «جنگ اسراییل علیه روزنامه‌نگاران» را به دیوان کیفری بین‌المللی ارایه کند. به دلیل همین همکاری با دیوان، «مرکز فلسطینی حقوق بشر» (PCHR) همراه با دو سازمان دیگر فلسطینی مدافع حقوق بشر مشمول تحریم‌های آمریکا شد.

همزمانی همه‌چیز

هدف رسمی تهاجم زمینی به شهر غزه، شکست دادن حماس اعلام شده است. با این اقدام، اسراییل به خواسته‌ی رییس‌جمهور آمریکا، پاسخ خواهد داد. وزیر امور خارجه‌ی او، مارکو روبیو، روز یکشنبه در سفرش به اورشلیم، خواسته‌های رییس سیاسی خود را برشمرد: «او می‌خواهد حماس شکست بخورد، می‌خواهد جنگ متوقف شود، می‌خواهد همه‌ی گروگان‌ها به خانه بازگردند – حتی آنان که کشته شده‌اند – و می‌خواهد همه‌ی این‌ها هم‌زمان تحقق یابد». اما ارتش اسراییل هیچ اعتمادی به تهاجمی که قرار است همه‌ی این اهداف را «به‌طور هم‌زمان» محقق کند، ندارد. به گفته‌ی فرماندهی ارتش، این تهاجم ممکن است مدت زیادی به طول بینجامد، گروگان‌ها را بیش‌ازپیش در معرض خطر قرار دهد و حتی هدف اصلی را که شکست دادن حماس باشد؛ به هیچ روی محقق نکند. این سازمان مسلح همچنان در تونل‌ها پنهان است و به باور فرماندهان ارتش اسراییل، این توهّم است که گمان شود تهاجم زمینی می‌تواند آنان را وادار به تسلیم کند.

وزارت دفاع اسراییل برای پاسخ به انتقادها درباره‌ی فاجعه‌ی انسانی در غزه، چند اقدام را در دستور کار قرار داده است. یک بیمارستان در خان‌یونس در حال تعمیر است، ساخت دو بیمارستان صحرایی را اعلام کرده است. اسراییل می‌گوید اجازه‌ی ورود وسایل پزشکی مانند باند، چسب زخم، همچنین دارو، سوخت و کمک‌های غذایی بیشتر به نوار غزه را خواهد داد. افزون بر این، اسراییل خطوط لوله آب و تأسیسات آب‌شیرین‌کن را نیز بازسازی می‌کند. وعده‌هایی که بارها تکرار شده و هرگز عملی نشده است.

به گزارش رسانه‌های اسراییلی، ارتش این کشور، آنچه را که «مناطق امن» نامیده می‌شود، در نوار غزه دو برابر کرده و از ۱۰ درصد به ۲۰ درصد از کل خاک این منطقه رسانده است. علاوه بر اردوگاه چادری المواسی [Al-Mawasi] در ساحل جنوبی، ساکنان شهر غزه می‌توانند به چند نقطه‌ی دیگر در مرکز نوار غزه نیز منتقل شوند، از جمله به شهرهای دیرالبلح، نصیرات [Nuseirat] و برخی محله‌های خان‌یونس.

حیوانات کوچک

سخنگوی سازمان ملل، چِرِفکو، از یکی از این مناطق «امن»، از «صدها هزار شهروند آسیب‌دیده، خسته و به‌شدت ترسیده» می‌گوید که دستور دریافت کرده‌اند «به منطقه‌ای فرار کنند که پیش از این چنان شلوغ بوده که حتی حیوانات کوچک نیز برای عبور باید دنبال فضای کافی باشند.»

این منطقه‌ای است که بیمارستان‌ها بیماران را در راهروها و بالکن‌ها جای می‌دهند، جایی که آب سالم، غذای مغذی و زندگی دیگر حقوق پایه‌ای محسوب نمی‌شوند، جایی که کالاها آن‌قدر کمیاب‌اند که بیشتر مردم تنها می‌توانند آرزو کنند که روزی به آن‌ها دسترسی پیدا کنند. «اگر دست‌کم از بمباران‌ها جان به در برند.»

در واقع، به گفته‌ی چِرِفکو، هیچ مکانی در غزه امن نیست. آوارگان در محاصره‌اند: از یک سو دریا در غرب، از سوی دیگر نیروها و تانک‌های اسراییل در شرق، شمال و جنوب، و بالای سرشان «صدای گوش‌خراش» پهپادها و جنگنده‌ها.

چِرِفکو از «بوی غیرقابل انکار مرگ» سخن می‌گوید که در همه‌جا آویخته است – «یادآوری هولناکی از این حقیقت که ویرانه‌ها در کنار خیابان‌ها، بقایای مادران، پدران و کودکان را پنهان کرده‌اند». او در طول اقامت خود، خانواده‌هایی را دیده که به خیابان‌ها می‌گریختند، «فرزندان خود را محکم در آغوش گرفته بودند، بدون این‌که بدانند به کجا باید بروند، زیرا تمامی گزینه‌ها به پایان رسیده‌اند.»

به گفته‌ی چِرِفکو، این خستگی شامل امدادگران نیز می‌شود. «مسابقه با زمان، مرگ و گسترش قحطی، احساس می‌شود. گویی ما به‌عنوان امدادگران بشردوست در شن‌های روان می‌دویم. این موضوع به‌ویژه زمانی دشوارتر می‌شود که کاروان‌های بشردوستانه بارها و بارها توسط مقامات اسراییلی رد یا متوقف می‌شوند و یا دچار تأخیر.»

اداره‌ی هماهنگی امور بشردوستانه سازمان ملل، که کارفرمای چِرِفکو است، اعلام کرده که متوسط فضای زندگی در مراکز پناهندگی تنها نیم متر مربع برای هر نفر است. به گفته‌ی یان اِگِلند [Jan Egeland]، دبیرکل سازمان بین‌المللی کمک‌رسان شورای پناهندگان نروژ در یک نشست خبری، این تخلیه معادل «جنایت هولناک» جابه‌جایی اجباری است. «این موضوع مربوط به حفاظت از شهروندان نیست، بلکه مربوط به سلب مالکیت بر خانه‌هایشان، جوامع‌شان و حق‌شان برای ماندن در سرزمین خود است.»  

پیوند با منبع اصلی: این‌جا

تکمله‌ی مترجم:

محاصره‌ی غزه: نسل‌کشی از پیش اعلام‌شده؟

دو روز پس از جنایت وحشتناک حماس در اکتبر ۲۰۲۳، یوآو گالانت، وزیر سابق دفاع اسراییل، «محاصره‌ی کامل غزه» را اعلام کرد. آنچه در پی آمد، نه تنها بمباران‌های غیرقانونی بدون تمایز میان غیرنظامیان و مبارزان حماس و با استفاده از ماده‌ی ممنوع فسفر سفید بود، بلکه قطع دسترسی به مایحتاج حیاتی برای بیش از دو میلیون ساکن و یک میلیون کودک در غزه نیز بود. گالانت، جنایتکار جنگی تحت تعقیب دیوان کیفری لاهه، به صراحت گفت: «برق، غذا، آب یا سوخت وجود نخواهد داشت، همه چیز قطع می‌شود.» این وزیر جنایتکار دفاع با صراحتی تکان‌دهنده درباره‌ی هدف این محاصره گفت: «ما با حیوانات انسان‌نما می‌جنگیم و رفتارمان نیز مطابق با این نگاه است.»

اسراییل، از همان هفته‌ی نخست پس از حمله‌ی تروریستی جنیات‌کارانه‌ی حماس، عزم جزم کرد که به هولناک‌ترین جنایت – نسل‌کشی- دست یازد.

جمعیت غزه، شامل شهروندان غیرنظامی است. این واقعیت که مبارزان حماس در میان این جمعیت غیرنظامی حضور دارند، ماهیت آن را تغییر نمی‌دهد. غیرنظامیان غزه نیز که پس از دستور اسراییل برای تخلیه از خانه‌هایشان سرپیچی می‌کنند، همچنان تحت حمایت حقوق بین‌الملل هستند. هر عملیات نظامی که کل غزه را هدف قرار دهد، علیه جمعیت غیرنظامی است. هیچ‌گونه هشدار و پخش اعلامیه از بالا، این واقعیت را تغییر نمی‌دهد. بمباران‌های وحشیانه‌ی محله‌ها و خانواده‌ها و دستور تخلیه‌ی جمعیت فلسطینی از شمال غزه، حکم مرگ بیماران و مجروحان و کودکان است.

اسراییل کنترل روند مایحتاج حیاتی را در دست دارد. بیمارستان‌ها بدون برق، شهرها بدون آب و کودکان بدون غذا مانده‌اند. منطق این محاصره روشن است (بود): نیازهای پایه‌ای به‌عنوان روش جنگی از مردم دریغ می‌شود و غیرنظامیان به‌طور مستقیم و عمدی هدف قرار می‌گیرند. کنوانسیون‌های ژنو (و پروتکل‌های تکمیلی) یعنی کشک.

استفاده از گرسنگی به‌عنوان سلاح، جنایت جنگی است. اساسنامه‌ی رم در امر دیوان کیفری بین‌المللی به‌روشنی مشخص کرده که «استفاده‌ی عمدی از گرسنگی دادن غیرنظامیان به‌عنوان روش جنگی، با محروم کردن آن‌ها از مایحتاج ضروری برای بقا، از جمله جلوگیری عمدی از رسیدن کمک‌های بشردوستانه» جنایت جنگی است [(artikel 8(2)(b)(xxv)) ]. هدف وارد کردن فشار یا گرسنه نگه داشتن حماس از طریق رنج دادن مردم غیرنظامی، این طبقه‌بندی را تغییر نمی‌دهد. با ادامه‌ی محاصره و افزایش تعداد قربانیان غیرنظامی، جنایت علیه بشریت ثابت شده است: «اعمال عمدی شرایط زندگی، از جمله محروم کردن از دسترسی به غذا و دارو، با هدف نابودی بخشی از یک جمعیت» [(artikel 7(2)(b)).].  

چنگ‌و‌دندان نشان دادن جنایتکاری به نام گالانت و پس از او کاتس، از همان هفته‌ی نخست جنگ، به هولناک‌ترین جنایت علیه بشریت در قالب نسل‌کشی شکل داد. اقدام مشخص همراه با «قصد نابودی کامل یا جزیی یک گروه ملی، قومی یا مذهبی، یا گروهی متعلق به یک نژاد خاص.» این اقدام می‌تواند شامل «تحمیل عمدی شرایط زندگی به یک گروه با هدف نابودی کامل یا جزیی آن گروه از لحاظ جسمانی» باشد و به‌طور مشخص «مسدود کردن نیازهای اساسی مانند غذا یا خدمات پزشکی و اخراج سیستماتیک اعضای یک گروه هدفمند از خانه‌هایشان» [(artikel 6(c)].

گالانت به‌روشنی اشاره کرده بود که قصد مبارزه با «حیوانات انسانی» شامل اقداماتی است که نه تنها حماس، بلکه کل جمعیت غزه را هدف قرار می‌دهد: «غزه به وضعیت پیشین خود باز نخواهد گشت (…) ما همه چیز را نابود خواهیم کرد.» اسراییل کاتز، وزیر کنونی دفاع هم‌زمان اعلام کرد که کل جمعیت غیرنظامی غزه «نه یک قطره آب و نه حتی یک باتری دریافت نخواهند کرد؛ تا زمانی که این جهان را ترک کنند» آریل کالنر، عضو حزب لیکود نتانیاهو و نماینده‌ی کنست، خواستار یک نکبه‌ی جدید – اخراج گسترده و خشونت‌آمیز فلسطینی‌ها – شد که بر نکبه‌ی ۱۹۴۸ سایه بیندازد. این زبان انسان‌زدایی بخشی از یک روند طولانی انسان‌زدایی است که گزارشگران ویژه‌ی سازمان ملل، از جمله گزارشگر پیشگیری از نسل‌کشی، مدت‌ها پیش نسبت به آن هشدار داده‌اند.

دولت‌ها موظف‌اند تا همه‌ی تدابیر لازم برای پیشگیری از نسل‌کشی را به کار گیرند. اما اروپای متظاهر به «حقوق بشر [برای سپیدهای بزک‌کرده‌ی برده‌فروش و استعمارگر]» با انکار و نادیده گرفتن صریح و حتی یاری‌رسانی، شریک جرم است.

رییس کمیسیون اروپا، اورزولا فون در لاین [Ursula von der Leyen] پس از آن‌که وزیر دفاع اسراییل محاصره‌ی غزه و نابودی «حیوانات انسان‌نما» را اعلام کرد، حمایت بی‌قیدوشرط خود را اعلام کرده و قصد برای مسدود کردن کمک‌های بشردوستانه‌ی اروپا به فلسطین را اعلام کرد. بشردوستی؟

اروپا و دولت‌مردان دست‌راستی نولیبرال و نوفاشیست با کمک مالی و تسلیحاتی به اسراییل، نادیده گرفتن جنایات که صهیونیست‌های اسراییل خود با صراحت و وقاحت و گردن‌کشی به آن اعتراف می‌کنند و حتی یهودیان مترقی داخل اسراییل – از جمله داوید گروسمان نویسنده – و روزنامه‌نگاران بسیار این جنایات را نسل‌کشی نامیده‌اند، شریک جنایات علیه بشریت است.

امروز کاتز با وقاحت اعلام کرد – که در همه‌ی رسانه‌ها نیز تکرار شد -:«غزه دارد در آتش می‌سوزد.»

ابا ندارند حتی از منزوی شدن در جهان. می‌خواهند سرزمین اشغال‌کرده با جنایت را به گزمه‌ی تا دندان مسلحی چون «اسپارتا» بسازند و افتخار هم می‌کنند. همدست در جهان بسیار دارند. بزرگ‌ترین‌شان: دونالد ترامپ.

اگر عدالتی در کار باشد، بسیاری از دولت‌مردان اروپا – چون مارک روته، فون در لاین، ریشی سوناک، امانوئل مکرون، فردریش مرتس و … باید در کنار جنایت‌کاران جنگی چون نتانیاهو، گالانت و کاتز، محاکمه شوند.