از فمينيسم بازتوليد اجتماعي تا اعتصاب زنان / چينزيا آروتزا / ترجمه‌ی محمد بيكران بهشت

در پاييز ٢٠١٦، کنشگران لهستانی فراخواني براي اعتصاب گسترده‌ی زنان دادند كه به دنبال توقف لایحه‌ای در پارلمان بود كه سقط جنين را ممنوع مي‌كرد. اعتصاب آن‌ها ملهم از اعتصاب تاريخي زنان بر ضد نابرابري دستمزد در ايسلند بود. کنشگران آرژانتيني جنبش «يكي هم زياد است» (Ni Una Menos[1]) نيز در اكتبر ٢٠١٦ همين تاكتيك را براي اعتراض نسبت به خشونت مردانه به كار بستند. در پي مشاركت انبوه در اين اعتصابات، سازمان‌هاي فمينيستي محلی اقدام به ایجاد هماهنگی‌هایی در سطح بین‌المللی کردند تا خيزشي جهاني را در نوامبر ٢٠١٦ به مناسبت روز جهاني مبارزه با خشونت عليه زنان تدارک ببینند. در ٢٦ نوامبر، ٣٠٠.٠٠٠ زن خيابان‌هاي ايتاليا را تسخير كردند. فراخوانِ اعتصاب جهاني زنان در ٨ مارس به‌طور طبيعي از دل اين مبارزات رشد كرد: این حرکت ابتدا توسط كنشگران لهستاني آغاز شد كه اعتصاب زنان در سپتامبر را سازمان‌دهی كرده بودند، و در طول ماه‌هاي بعد، به حدود پنجاه كشور گسترش یافت.

در ايالات متحده، ايده‌ی سازمان‌دهی اعتصاب زنان ريشه در مجموعه‌ی خاصی از عوامل دارد.

سرشت فراگير راهپيمايي زنان در ٢١ ژانويه ٢٠١٧ نشان ‌مي‌داد كه احتمالاً شرايط براي تولد دوباره‌ی خيزشي فمينيستي مهيا بود. هم‌زمان، اين راهپيمايي محدوديت‌هاي ساختاري آن نوع فمينيسم ليبرال را به نمايش مي‌گذاشت كه در دهه‌هاي پيشين هژمونيك شده است. اين بِرَند فمينيسم چهره‌ی واقعي خود را در طول انتخابات مقدماتي حزب دموكرات نشان داد، يعني زماني كه كمپين برني سندرز به هدف حمله‌ی مداومِ فمينيست‌هاي ليبرال حامي هيلاري كلينتون بدل شد، كساني كه مي‌گفتند رأي دادن به سندرز ضدفمينيستي است و زنان بايد ذيل پرچم «انقلاب زنان» كه توسط كلينتون بلند شده است، متحد شوند. بااین‌حال در انتخابات رياست جمهوري بيش‌تر زنان سفيدپوستي كه در انتخابات شرکت کردند، ترجيح دادند به‌جای قهرمان ادعايي حقوق زنان، به كانديدايي رأي دهند كه آشكارا زن‌ستيز بود…