/ نخست‌وزیر سیپراس تسلیم شده رأی نه را نادیده می‌گیرد /
احساس عمومی دریونان در برابر ریاضت اقتصادی که ترویکا تحمیل کرده کاملاً روشن و آشکار است. همه‌پرسی یکشنبه‌ی گذشته شکی باقی نگذاشته است و اکثریت رأی‌دهندگان رأی منفی داده‌اند.
نخست‌وزیر سیپراس اگرچه وعده داد که ریاضت اقتصادی بیش‌تر را نخواهد پذیرفت، و به همین خاطر به همه‌پرسی فراخوان داد و از یونانی‌ها خواست رأی منفی بدهند و متعهد شد تا به رأی مردم احترام بگذارد، اراده‌ی رأی‌دهندگان را نادیده گرفته است. اکنون دیگر برعهده‌ی میلیون‌ها یونانی تحت فشار است تا تصمیم بگیرند بعد چه خواهند کرد، آیا ریاضت اقتصادی بیش‌تر و سختی‌های بیش‌تر را بپذیرند یا با فعالیت‌های توده‌ای و پایدار برای حاکمیتی که همه‌ی شهروندان را برابر بداند و تنها در فکر اقلیتی دارای امتبازات گوناگون نباشد مبارزه کند.
سیپراس پذیرفته است 13 میلیارد دلار دیگر از بودجه را کاهش بدهد که فشارش اساساً روی فقراست. پیشنهاد او به تقاضای رسمی ترویکا که در همه‌پرسی با قاطعیت رد شد بسیار نزدیک است. او با مالیات بر ارزش افزوده‌ی بیش‌تر بر اغلب کالاها و خدمات که فشارش روی مردم عادی یونان است، یعنی مالیات 23 درصدی، هم موافقت کرد. البته برای جزایر مهجور یونان او خواهان نرخ مالیات کم‌تری است که مسئولان ترویکا با آن مخالف‌اند روشن نیست که سرانجام چه می‌شود. آن‌ها خواهان یک نرخ مشخص برای سرتاسر کشورند و به‌نادرستی مدعی‌اند که هرسیستم دیگر هزینه‌ی انجام آن را بالا می‌برد. سیپراس در زمینه‌ی افزایش سن بازنشستگی به 67 سال تا 2022 هم کوتاه آمده است. همچنین پذیرفته است که پرداخت اضافی که به بازنشستگان فقیر می‌شود تا دسامبر 2019 کاملاً حذف شود. نتیجه این که در مقایسه با شرایط کنونی زندگی‌شان به‌مراتب سخت‌تر خواهد شد. یونان خواستار یک وام تازه‌ی 59 میلیارد دلاری شده است که سومین تقاضای یونان از زمان آغاز بحران است. سیپراس در چارچوب برنامه‌ی سازوکار ثبات‌آفرینی اروپایی خواهان این وام شده است. در روز جمعه پارلمان یونان قرار است به برنامه‌ی سیپراس رأی بدهد به نظر می‌رسد که پارلمان هم موافقت خواهد کرد. نماینده‌ی پارلمان از حزب دموکراسی نوین و مدیرکل وزارت امور خارجه دورا باکویانیس گفت که حمایت کافی وجود دارد که این برنامه تصویب شود ولی مدیرکل انرژی پاناگیوتیس لافازانیس در یک کنفرانس بازرگانی در پنجشنبه گفت «انتخابی که داریم بسیار دشوار است…ولی از آن بدترموافقت نامه سرشکستگی‌آور و غیر قابل تحمل است که مردم و کشور را تسلیم کرده، غارت نموده و به انقیاد در می آورد».
بهتر از این نمی‌توان آن‌چه را که در جریان است توصیف کرد. شنبه، وزرای مالی منطقه‌ی یورو برای بررسی طرح سیپراس جلسه دارند. روز یک‌شنبه رهبران سیاسی اروپایی در یک جلسه‌ی اضطراری درباره‌ی طرح پیشنهادی تصمیم‌گیری می‌کنند. تا همین جا مسئولان ترویکا اصلاً کوتاه نیامده‌اند. سیپراس وعده داد که اصلاحات را فوری اجرا کند. وزیر سخت‌گیر اقتصاد آلمان ولفگانگ شوبله گفت که بخشودگی احتمالی وام مورد بررسی قرار می‌گیرد، درعین حال فضای کمی برای مانور وجود دارد و ادامه داد با همه‌ی دشواری‌ها قرار نیست از تعهدات یونان کاسته شود. پنجشنبه آنگلا مرکل گفت «یک تخفیف کلاسیک از نطر من غیرممکن است. برای من وضع از دیروز تا امروز تغییری نکرده است». عضو آلمانی بانک مرکزی اروپا جنس وایده‌من معتقد است بدون رسیدن یک توافق کلی هیچ‌گونه اعتبار تازه در اختیار بانک‌های یونان قرار نخواهد گرفت. بانک مرکزی اروپا هیچ مسئولیتی برای نجات بانک‌ها یا دولت‌ها ندارد. منابع بانک مرکزی برای تأمین مالی سرمایه‌ای که از یونان به خاطر کارهای دولت فرارمی‌کند مورد استفاده قرار نخواهد گرفت. یونان یک برنامه‌ی «کمک» مالی سه‌ساله می‌خواهد و روشن نیست که آیا به دست خواهد آورد یا خیر. با توجه به تسلیم بدون قید و شرط سیپراس احتمالاً به او به آن اندازه کمک می شود که از سقوط آنی اقتصاد جلوگیری کند ولی بهای زیادی برای آن پرداخته است. ولی روح خود او و میلیون‌ها یونانی گرفتار سزاوار وضعیت به‌مراتب بهتری است.
ترجمه: احمد سیف
نقد اقتصاد سیاسی 
باز هم باید نوشت ، دولت های سرمایه داری اشکال، نام، چگونگی روی کار آمدن و حتی طرز اداره شان کلی با همدیگر فرق دارند و اما، همگی این دولت ها و با موسسات گوناگون انتخاب و غیر انتخابی و رئیس جمهوران و نخست وزیران با کروات و یا بی کروات با… و یا با قُپه و تاج، هیچ تأثیری در اینکه دولت دستگاه سرکوب طبقه ی حاکمه سرمایه دار که نمی تواند جز به سود افزائی سرمایه (سرمایه دار سرمایه شخصیت یافته است – سرمایه در خون و چرک انسان متولد شده است- کارل مارکس کاپیتال) بر علیه طبقه و طبقات محکوم – طبقه ی کارگر و اقشار زحمتکش جامعه نیست. این خصلت اساسی دولت که از بدو موجودیت اش را آنرا شایسته نام دیکتاتوری طبقاتی نموده است، خاصه در شرایط کنونی که سرمایه به آخرین پله های ترقی و توسعه اش رسیده و بغایت پوسیده، متعفن گردیده و بویژه در دوران بحران که طبقه سرمایه دار دچار بیماری هاری می کند و گوئی دنیا دارد برایش کافییکون می شود ، خود را بیش از هر زمان دیگری نشان می دهد. این است که دیگر چشمداشت هر گونه گذشتی از جانب سرمایه داران امپریالیست و دولت هایشان نسبت به کارگران و زحمتکشان جامعه یک توهم افکنی خطرناک، فاجعه آفرین( به جنگ ها و کشتار ها نظر افکنید) و فقط می تواند مشخصه شالارتانهای سیاسی که به قول این ضرب المثل روسی (اشکال هندسی را هم تغییر شکل می دهند و مثلث را متوازی الاضلاع و متوازی الاضلاع را مثلث جلوه می دهند.) و خرافه پراکنان نوکر صفت و چکمه بوسان باشد. راه حل برای کارگران و زحمتکشان فقط به پیروزی رساندن یک انقلاب اجتماعی- کمونیستی قهرآمیز برای در هم شکستن چنین دولتی و پایه گذاری دولت خودشان که در اصلاح کمونیستی مارکسی لنینی به دیکتاتوری انقلابی طبقاتی پرولتاریا در شکل شوراهای کارگران و زحمتکشان معروف است یعنی کارگران و زحمتکشان آگاه و مسلح، برای مساعد کردن زمینه های زدودن پایه های جامعه طبقاتی یعنی مالکیت خصوصی و تمامی اندیشه ها و ایدئولوژی ها، سنن و عادات و آداب چنین جامعه ای ( مالکیت خصوصی، خانواده، مذهب – کارل مارکس هجدهم برومر) . همراه آن به اضمحلال رفتن دولت این چماق طبقاتی و جانشینی آن با جامعه ای فارغ از طبقات ، مبارزه طبقات – جامعه ای کمونیستی است. شرط اولیه برای چنین انقلابی به باور من، داشتن حزبی است که هدف خود را آماده کردن طبقه ی کارگر برای پیروز شدن در جنگ طبقاتی – انقلاب است و چنین حزبی نیز توسط کارگران آگاه، انقلابی –کمونیست به همراه روشنفکرانی است که نقش دگرگون کننده ی طبقه ی (رهائی طبقه کارگر بدست خود- کارل مارکس) را پذیرفته باشند.