برچسب: چگونه چین سرمایه داری شد

رونالد کوز در پکن / کریستوفر کانری / ترجمهی سیدرحیم تیموری
اوایل سال 2017 هنگامیکه شی جینپینگ چهرهی محبوب داووس از فضیلتهای آزادسازی، کسبوکار آزاد و تجارت باز، ستایش میکرد، به نظر میرسید فارغ از هر رویدادی در غرب نسخهی چینی نولیبرالیسم مطمئن است. اما چین طی دو سال گذشته در مسیرهای متفاوتی حرکت کردهاست: رشد مداوم دولت سالاری، و رهبری (مادامالعمر؟) که خواستار تقویت بنگاههای تحت مالکیت دولت و تعهد مجدد به نسخهی مارکسیست-لنینیستیِ حزب کمونیست چین بهویژه در ماههای اخیر است. همچنین نولیبرالهای واقعاً موجود در چین نیز نادیده گرفته شدهاند. حملات رهبری حزب به مواضع نولیبرال و جریانهای خرابکارانه – ارزشهای جهان شمول، آرمانهای دموکراسی مشروطه و جز آن- که از سال 2012 مورد تأیید بسیاری از چپها بوده، شدیدتر شده است. سردبیران Yanhuang chunqiu نشریهی اصلی روشنفکرانِ رفرمیست، بازارگرا و لیبرال که از سال 1991 فعال بود، در سال 2016 اعلام کردند که این نشریه به دلیل دخالت بیش از حد دولت بسته خواهد شد (انتشار این مجله با یک هیأتتحریریهی متفاوت ادامه یافت). مؤسسهی یونیرول مهمترین اندیشکدهی نولیبرالیسم در چین مجبور شد وبسایتها و بلاگهای محبوب خود را در سال 2017 به حالت تعلیق درآورد. از انتشار آثار مائو یوشیِ اقتصاددان که مدیر مؤسس یونیرول و مشهورترین نظریهپردازِ نولیبرال چین است جلوگیری شد، و در تابستان 2018 مقر اندیشکده در پکن بسته و حتی دفتر آن مهروموم شد.