وزیر خارجه‌ی امریکا، مایک پمپئو، طرح دولت ترامپ برای صلح بین اسراییل و فلسطین را «غیر قابل‌اجرا» توصیف کرد و رییس‌جمهور ترامپ هم گفته است که پمپئو «احتمالاً درست می‌گوید».
خیلی خب. همان طور که مشاوران اعتیاد می‌گویند، اولین قدم این است که شما قبول کنید مشکل دارید. در مورد اعتیاد، راه برون‌رفت این نیست که «اگر در ابتدا موفق نشدی، دوباره امتحان کن، دوباره». در واقع باید پذیرفت که اعتیاد مشکل شما را حل نمی‌کند و باید به آن پایان بدهید.
حداقل از پایان جنگ جهانی دوم امریکا از یک اعتیاد درازمدت عذاب می‌کشد و آن این که می‌کوشد دنیا را اداره کند.
این اعتیاد باعث شد تا مالیات‌دهندگان امریکایی تریلیون‌ها دلار زیان ببینند. صدها هزار نفر از شهروندان امریکایی و میلیون‌ها شهروند دیگر کشورها کشته شده‌اند. باعث شده رژیم‌های شیطانی که سرکوبگر آزادی‌های انسانی هستند در داخل و خارج به قدرت برسند. و این شیوه‌ی اداره‌ی امور هم هرگز «موفق» نبوده یعنی به ایجاد صلح پایدار منجر نشده است، همان طور که نوشیدن مشروبات الکلی هم ازدواج را نجات نمی‌دهد و متامورفین هم داروی ناآرامی‌های روانی نیست.
همانند مشروبات الکلی و متافورمین اعتیاد امریکا به «رهبری» دنیا زندگی همه‌ی کسانی را هم که در حول‌وحوش این معتاد زندگی می‌کنند به تباهی کشانده است. این سخن به این معناست که اگر امریکا مشکلش را حل کند، نه‌تنها شهروندان امریکایی، بلکه دیگران هم در شرایط بهتری خواهند بود.
در این‌جا، به جای این که با عدم موفقیت ادامه‌دار به پی‌آمدها بپردازیم، به یک طرح صلح چهار مرحله‌ای برای مقابله با ریشه‌ی این مشکلات اشاره می‌کنم.
اول، امریکا باید پایگاه‌های نظامی خود را در کشورهای خارجی تعطیل کند و سربازهایش را از کشورهایی که در آن فعالیت دارند خارج کند.
دوم، امریکا باید به برنامه‌ی تحریم اقتصادی پایان دهد و با همه‌ی کشورهایی که اکنون مورد اذیت و آزار امریکا قرار می‌گیرند روابط دیپلماتیک برقرار کند.
سوم، امریکا باید به برنامه‌ی کمک‌های خارجی به‌ویژه کمک‌های خارجی نظامی خود پایان دهد.
چهارم و نهایتا، امریکا باید به‌طور چشمگیر از بودجه‌ی به‌اصطلاح «دفاعی» خود بکاهد و آن را تا سطحی که برای دفاع واقعی مورد نیاز است کاهش بدهد.
خروج کامل و به یک‌باره مد نظر نیست ولی امریکا می‌تواند و باید خود را از این اعتیاد زیان‌بار به مداخله‌ی خارجی خلاص کند.
بگذارید اعراب و اسراییلی‌ها مشکلات خود را خودشان حل کنند. از این که در منازعات بین عربستان سعودی و ایران جهت‌گیری بکنید دست بردارید. از این ادعا دست بردارید که کره‌ی شمالی همیشه خطری بزرگ برای امریکا بوده است. قدم پس بگذارید و بگذارید ونزوئلایی‌ها، سوری‌ها، لیبیایی‌ها خودشان تصمیم بگیرند که چه کسانی باید این کشورها را اداره کنند.
البته این کار ساده نیست ولی پیچیده هم نیست. امریکا می‌تواند به نوشیدن این سمّ مداخله در کشورهای خارجی تا سرحد مرگ خود ادامه بدهد یا ندهد ولی اگر ندهد، به‌مراتب بهتر است.
ترجمه‌ی احمد سیف
پیوند با منبع اصلی:
Instead of a US Peace Plan for the Middle East, How about a US Peace Plan for the US?
دیدگاهتان را بنویسید