برچسب: شوراهای کارگری

شوراها در انقلاب ایران / پیمان جعفری
روابط کار و دولت در صنعت نفت ایران 1358-1361:
در این مقاله، تجربهی شوراها در صنعت نفت ایران طی دورهی ۱۳۶۰-۱۳۵۸، با استفادهی گسترده از روزنامهها، جزوهها و گزارشهای کارگران نفت، خاطرات و تاریخ شفاهی، بررسی شده است.

صنایع ایران و سیاست صنعتی چپ / سعید رهنما
ارزیابی اجتماعیکردن، کنترل کارگری و خودبسندگی در عمل:
شاید بحثِ سیاست صنعتیِ چپ، بحث تعجبآوری باشد، چراکه چپ بهویژه آن بخشی که خواستار گذار بلافاصله به سوسیالیسم (و کمونیسم) است، سیاست صنعتی مشخصی را طرح نکرده و نمیکند، و بیشتر یک سلسله خواستهای کلی را مطرح کرده است. ازجملهی این خواستها، یکی اجتماعیشدن صنایع، و دیگری کنترل و مدیریت واحدهای صنعتی توسط شوراهای کارگری است. جنبهی سومی نیز بهطور تلویحی مطرح میشود و آن سیاست خودبسندگی (اوتارکی) و بیارتباطی با منابع خارجی سرمایهی جهانی است. متأسفانه این شعارها معمولاً بدون کوچکترین توجهی به ماهیت و مشخصات صنایع کشور و کارگران صنعتی، وبه واقعیتهای موجود جهانیشدن سرمایه طرح میشود. ازاینرو شاید نگاهی کوتاه به صنایع ایران، و طرح سلسله سؤالاتی مشخص، چندان بیمورد نباشد، با این امید که زمینهساز بحثهای جدی در این مورد شود.

تجارب قبلی جنبش شورایی را از یاد نبریم / سعید رهنما
مبارزات قهرمانانهی کارگران کشت و صنعت نیشکر هفت تپه بیتردید از برجستهترین نمونههای حرکتهای کارگری پس از انقلاب بهمن 1357 بوده است. بهرغم سرکوب و ارعاب خشونتبار، این مبارزات تا همین مقطعِ پایان اعتصاب دستآوردهای بسیار مهمی داشته و سطح مطالبات نیروی کار را ارتقا بخشیده است. از میان مبارزات و خواستهای مختلف این کارگران دو خواست توجه زیادی را به خود جلب کرده؛ دولتیشدن این مجموعهی صنعتی، و مشارکتِ شورایی.

درسهای هفتتپه
وضعیت کنونی شرکت کشت و صنعت نیشکر هفتتپه بهتمامی تبلور نشانگان بیماریهای ساختاری است که اقتصاد ایران، در پی چند دهه «تعدیل ساختاری»، در دل ساختار متصلب نهادهای موازی در سپهر سیاسی، به آن مبتلا شده است. وضعیت امروزی هفتتپه، ناشی از چند دهه زوال مستمر صنعت و زیستبوم خوزستان و به موازات آن سیاستهای نولیبرالی اقتصادی بوده که درعمل به تضعیف خلق ارزش و چیرگی هرچه بیشتر سرمایههای مالی ـ تجاری در اقتصاد
ایران منتهی شده است. برونرفت از وضعیت کنونی در وهلهی نخست مستلزم سلبمالکیت از خریداران خصوصی، به رسمیت شناختن تشکلهای کارگری و پذیرش مطالبات آنها و از سوی دیگر تجدیدساختار این صنعت با توجه به الزامات زیستمحیطی است.

سازماندهی طبقهی کارگر: درسهای گذشته و راههای آینده / سعید رهنما
/ به مناسبت اول ماه مه، روز جهانی کارگر / اشاره: به توصیهی دوستان «نقد اقتصاد سیاسی» بهمناسبت اول ماه مه، گزیدههایی از چند مقاله که در مقاطع زمانی مختلف در زمینهی جنبش کارگری در ایران نوشته بودم در مجموعهی حاضر تجدید انتشار مییابد. بخش نخست برگرفته از مقالهی «دولت و طبقهی کارگر در ایران»[1]… ادامهٔ مطلب ›