برچسب: محمد حاجی‌نیا
خودفرمانی، جمهوری‌خواهی، انتگراسیون و باقی بقایای نظری / محمد حاجی‌نیا
نگاهی انتقادی به طرح نظری محمدرضا نیکفر
هستی‌شناسی خیزش توده‌ای؛ ایدئولوژی، رهبری و سازماندهی / محمد حاجی‌نیا
(با نگاه به مسائل جنبشِ زن، زندگی، آزادی)
__________________
خیابان در خروش است و این‌که در ادامه، کدام لایه‌بندی اجتماعی، با چه کمیت و کیفیتی دست‌های همبستگی رقصندگان استوار این خیزش را بفشارند و در کدام مسیر گام بردارند، علاوه بر فاکتورهای پیچیده‌ی عینی به گرایش‌های ذهنی و ارائه‌ی چشم اندازهای سیاسی وابسته است.
لنین 1916-1914: پویه‌ی فلسفی، جنگ و سیاست بدیل / اتین بالیبار / ترجمه‌ی محمد حاجی‌نیا
نزد لنین تنها یک پویه‌ی فلسفی، در معنای دقیق کلمه، وجود دارد و این دقیقاً جنگ – با تمام مخاطرات و پیامدهای بلافصل‌اش- است که آن پویه را متعین می‌کند. اگر این نکته درست باشد که ابژه‌ی فلسفه را نمی‌توان از ابژه‌ی سیاست جدا کرد، مسئله‌ی بالا می‌تواند برای فلسفه مهم باشد. در هر حال، این مسئله بی‌تردید برای فهم جایگاه لنین در تاریخ، از جمله در تاریخ جنبش اجتماعی که «لنینیسم» خوانده می‌شود، بسیار مهم است.
تاریخ پایان‌یافته، تاریخ پایان‌ناپذیر / لویی آلتوسر / ترجمه‌ی محمد حاجی‌نیا
از آن‌جایی که پرداختن به هر خطایی، خصلتی سیاسی دارد و بنابراین خود نشانه‌‌ای از سیاستی است که اتخاذ شده، مجبوریم نتیجه‌گیری کنیم که رها کردن نسخه‌ی مسلط ماتریالیسم دیالکتیک به حال خود، به معنای پی گرفتن خط و پراتیکی است که مبتنی بر آنها هیچ «نیاز»ی به تحلیل علل خطای به‌اصطلاح «تصحیح شده» احساس نمی‌شود. ما این‌گونه لیسنکو را «تصحیح» کردیم. نسخه‌ی مسلط فلسفه‌ی مارکسیستی، از قضا، دست نخورده باقی گذاشته شد چرا که نیازی به خدمات آن وجود داشت.
تاریخ لیسنکو پایان یافته است. تاریخ علل لیسنکیسم ادامه دارد.
نقد اقتصاد سیاسی 