مبارزه در سوریه دربهار ۲۰۱۱ به شکل مسالمت‌آمیز شروع شد ولی پس از ۶ ماه، وقتی رژیم با استفاده از تانک‌ها ودیگر جنگ‌افزارهای سنگین به معترضان یورش برد به خشونت گرایید. شماری ازمعترضان هم مسلح شدند و به استفاده از خشونت برای انتقام روآوردند. درنتیجه مبارزه به صورت یک جنگ داخلی درآمد که رژیم نشان داد این قابلیت را دارد که به شهروندان غیر نظامی حمله و به کشتار وحشیانه دست بزند. دراین مبارزه تاکنون بیش از صدهزار نفر کشته شده‌اند. هم‌زمان با خشن‌ترشدن رژیم جنگجویان شورشی هم رادیکال‌تر شدند. اکنون ازمیان گروه‌های مهم‌ترمی‌توان از جبهه النصره یا جبهه الصقور، از وابستگان افراطی القاعده نام برد.
برنامه‌ی اوباما برای بمباران سوریه با موشک های کروز به پایان این جنگ هیچ کمکی نمی‌کند بلکه باعث تداوم آن می‌شود.
از یاد نبریم که امریکا با وجود این که ۱۰۰ هزار سرباز درعراق داشت نتوانست به جنگ داخلی پایان دهد. این به جد بعید است که حالا از ارتفاع ۳۰ هزار پایی بتواند به این جنگ خاتمه دهد.
تنها امیدی که برای اجتناب از تداوم کشتار برای ده سال آینده وجود دارد این است که نخبگان دولتی و شورشیان از جنگ خسته شوند و حاضر باشند تا به توافق دست یابند. احتمالاً در سوریه خیلی دیرشده است تا به شیوه‌ی یمن مشکل حل شود. در یمن رییس‌جمهور استعفا داد و معاون‌اش به جای او نشست. درعین حال اعضای گروه‌های مخالف هم در کابینه‌ی کنونی حضور دارند. این نوع توافق‌ها با دشمنان پیشین وقتی که این قدر خون ریخته نشده آسان‌تر است.
بهترین شیوه‌ی حل مشکل سوریه این است که بشار اسد استعفا و حزب بعث هم به تاکتیک‌های دیکتاتورمنشانه خود پایان دهد. هم‌زمان مخالفان هم باید افراط‌گرایی نوع القاعده را برای همیشه کنار بگذارند.
احتمالاً لازم است هر دو طرف به این نتیجه برسند که از تداوم جنگ بهره‌ای نخواهند برد در آن صورت مذاکره شانس بیشتری برای موفقیت دارد.
دورنمای حمله‌ی موشکی امریکا شورشیان را جسورتر می‌کند و آن‌ها به‌طور روزافزونی امیدوار می‌شوند که امریکا درحمله‌ی نظامی با آن‌ها همراه باشد.
شورشیان به حمله‌ی موشکی امریکا به عنوان مقوله‌ای محدود یا چیزی که فقط به سلاح شیمیایی مربوط شود نگاه نمی‌کنند. به غیر از القاعده بقیه امریکا را به صورت متحد خود می‌نگرند. به همین دلیل شکوه می‌کنند که عدم قاطعیت اوباما بشاراسد را [در آن‌چه می‌کند] جسورتر کرده است. امریکا اکنون به صورت بخشی از محاسبات استراتژیک شورشیان درآمده است و روی عملیات تعیین کننده امریکا حساب می کنند.
بدون تردید این گونه سرخوشی شورشیان از دورنمای مداخله‌ی نظامی امریکا با آن چه پژوهشگران سیاست تحت عنوان «توافق برسرگذار» با آن موافق‌اند ناهمخوان است. شورشیان آن قدر انگیزه دارند که به جنگ ادامه بدهند تا [اگر نه اکنون] در سال‌های آینده مداخله‌ی جدی نیروهای خارجی صورت بگیرد. با حمله به سوریه اوباما تضمین کرده است که توافق ناشی از مذاکره برای سال‌های آتی غیر ممکن شده است. در نبود مذاکرات جدی جنگ داخلی ادامه می‌یابد و حتی وخیم‌تر می‌شود. امریکا باید به طوری جدی بررسی کند که وقتی چند موشک به سوی سوریه شلیک می‌کند احتمالاً واکنش واقعی – نه ایده‌آل- سوریه چه خواهد بود. عناصر مخالف رژیم حتماً جشن خواهند گرفت و مطمئن می‌شوند که اگرامریکا درگیرشود جنگ داخلی خیلی زود تمام می شود. دراین شرایط آخرین چیزی که شورشیان می‌خواهند این است که با رژیم مذاکره کنند.
مقاله بالا ترجمه ای است از:
Juan Cole, A US attack on Syria will Prolong the War, September 05, 2013
ترجمه: احمد سیف
دیدگاهتان را بنویسید