مردسالاری فاجعه‌‌محور / ایو انسلر / ترجمه‌ی شیوا عاملی راد شفیعی

پاندمی کرونا و برافروختن جنگ علیه زنان

نسخه‌ی پی دی اف: Disaster patriarchy

«مشکل کرونا نیست، بلکه آن چیزی که قرنطینه و این پاندمی بار دیگر به رخ ما می‌‌کشد این است که مردسالاری همچنان با اقتدار سرپا ایستاده است»

با جهانی‌­شدن کرونا، انفجار خشونت علیه زنان و هجوم به حقوق آنان شدت بیش‌تری گرفته است. بنابراین، دیگر زمان مقابله در برابر سیستمی که زنان را قربانی و حقوق آنان را نادیده می‌‌گیرد فرا رسیده است. در مردسالاری فاجعه‌­محور، امنیت، توان اقتصادی، استقلال و تحصیلات زنان از دست رفته و آنان بدون هیچ حمایتی به صف مقدم [مقابله با پاندمی] رانده و قربانی می‌­شوند. بحران کرونا، آزادی زنان را با شدت هرچه بیشتر به قهقرا برده است. با مشاهده‌ی این وضعیت، فکر می­‌کنم که شاهد نوعی جهش در گسترش مردسالاری فاجعه‌محور هستیم.

نائومی کلاین[۱] اولین کسی بود که اصطلاح «سرمایه‌­داری فاجعه‌­­محور» را مطرح کرد، به­‌این معنا که سرمایه‌­داری در بحران­‌های ایجاد شده، تدابیری در خصوص به‌‌دست آوردن سودهای عظیم تحمیل می‌­کند که در شرایط عادی امکان چنین سودآوری‌‌های را ندارد. مردسالاری فاجعه‌­محور یک روند موازی و مکمل [سرمایه‌‌داری فاجعه‌‌محور] است، جایی که مردان برای برقراری مجدد کنترل و سلطه­‌ی خود از یک بحران سوء‌استفاده و به‌‌سرعت حقوق زنان را نقض می­‌کنند. در سراسر جهان، مردسالاری از ویروس کرونا نهایت استفاده را کرده است تا قدرت خود را بازپس بگیرد. این مسئله از طرفی، باعث افزایش خطر و خشونت برای زنان، و از سوی دیگر باعث شده است تا مردان به‌عنوان کنترل­‌کننده و به‌اصطلاح محافظت‌‌گر زنان وارد عمل ­شوند.

برای تدوین این مقاله ماه­‌ها وقت صرف مصاحبه با فعالان و رهبران تشکل‌‌های مدنی و مردم‌‌نهاد در سراسر جهان، از کنیا تا فرانسه و تا هند شده است تا روند چگونگی تأثیر کرونا بر زندگی زنان، براساس  پاسخ‌‌های خود آن‌ها، مورد تحلیل قرار گیرد. نتایج مشترک میان تمامی این کشورها بر پنج عامل اساسی تأکید دارد: در مردسالاری بحران‌‌محور، زنان ایمنی، توان اقتصادی، استقلال و امکان تحصیل را از دست می‌‌دهند و آنان بدون هیچ حمایتی به صف مقدم [مقابله با پاندمی] رانده و قربانی می‌­شوند.

من تا‌اندازه‌ای برای استفاده از واژه‌­ی «مردسالاری» مردد هستم؛ چراکه شنیدن این واژه برای عده‌‌­ای سردرگم‌­‌کننده است و نیز افرادی هستند که آن را مفهومی کهن می‌‌دانند. من سعی کرده‌‌‌ام تا اصطلاحی جدیدتر و معاصرتر را برای آن تصور بکنم، اما متوجه شده‌‌ام که ما چگونه در گذر زمان مرتباً زبان را تغییر می‌‌دهیم، و چگونه توصیفات خود را به‌منظور انطباق با وحشت‌‌‌های جدید، به‌­روز و مدرن می‌‌کنیم.  به‌‌­عنوان مثال به همه‌ی عناوینی که برای عمل کتک‌­زدن زن توسط شریک زندگی خود استفاده کرده‌‌ایم توجه کنید. ابتدا این کلمه ضرب‌وشتم بود و سپس به خشونت خانگی، بعدترها به خشونت در روابط صمیمی، و در نمونه‌‌ی کاملاً متأخر عنوان این عمل به تروریسم صمیمانه[۲] تغییر یافته است. ما پیاپی درحال انجام کار مشقت­‌بار پالودن [مفاهیم] و روشنگری هستیم، درعوض این‌که باید تلاش کنیم تا مردسالاران درک خود را از سیستمی که در حال نابودی کره‌‌ی زمین است، تعمیق ببخشند. بنابراین، من به این کلمه­ [یعنی مردسالاری] مقید می‌‌مانم.

در این دوران ویرانگر کرونا، شاهد انفجار خشونت علیه زنان بوده‌­ایم، چه زنان سیس­‌جندر[۳](هم‌‌سو‌جنسی) و چه دیگرانی که هویت‌های جنسی جدید دارند. در این دوران قرنطینه، تروریسم صمیمانه، فضای خانه را به نوعی شکنجه‌­گاه برای میلیون‌­ها زن تبدیل کرده است. همزمان که قرنطینه جهان را به سمت فضای آن‌لاین هول داده است، ما شاهدگسترش به نمایش گذاشته شدن ویدیوهای پورن­‌ انتقام‌‌گیرانه[۴] هستیم. در متن این سوءاستفاده‌ی جنسی دیجیتالی، تهدید شرکای عاطفی برای به اشتراک گذاشتن تصاویر و ویدیوهای جنسی بدون رضایت قربانیان، به بخش مرکزی خشونت خانگی تبدیل شده است.

شرایط قرنطینه – محصور شدن در فضای خانه، ناامنی اقتصادی، وحشت از بیماری و مصرف بیش ازحد مشروبات الکلی – بستری برای سوءاستفاده مهیا کرده است. تعیین این‌که کدام‌یک از این پی‌آمدها مخل‌­تر است آسان نیست؛ اما واقعیت این‌ست که در سال ۲۰۲۱، هنوز هزاران مرد تمایل دارند و همچنان خود را محق می‌­دانند که همسر، دوست ­دختر و فرزندان خود را کنترل، شکنجه و ضرب‌وشتم کنند، و ظاهراً هیچ دولتی در برنامه‌ی خود به این جنبه از پی‌آمد قرنطینه فکر نکرده بود.

از زمان اعمال قرنطینه، صدها زن و دختر در پرو مفقود شده‌­اند که ترس از مرگ آن‌­ها وجود دارد. بر اساس ارقام رسمی که الجزیره گزارش کرده، ۶۰۶ دختر و ۳۰۹ زن از ۱۶ مارس تا۳۰ ژوئن سال۲۰۲۰ ناپدید شده‌­اند. تعطیلی مدارس در سراسر جهان، احتمال بروز انواع خشونت را افزایش داده است.

شبکه‌ی ملی تجاوز، سوءاستفاده‌­ی جنسی و زنای با محارم[۵] آمریکا اعلام کرده است که در دوران قرنطینه با میزانی از تقاضای دریافت حمایت و کمک­ از طرف قربانیان تجاوز جنسی روبه‌­رو بوده که در طول ۲۶ سال گذشته بی‌­سابقه­ بوده ­است. چراکه کودکان در خانه محصور شده و در معرض سوء‌استفاده‌­­ی افراد متعرض هستند و حتی دیگر امکان و توانایی گزارش این وضعیت به معلمان یا دوستان خود را ندارند. بر پایه‌­ی گزارش لوئیزا ریزیتلی[۶]  فعال ایتالیایی، تماس رایگان با شماره‌ی «علیه خشونت ملی»[۷] از یکم مارس تا ۱۶ آوریل ۲۰۲۰  افزایشی ۷۳ درصدی داشته است. در مکزیک، متصدیان پاسخ به تماس‌­های اضطراری، بالاترین آمار دریافت این تماس­‌ها را در طول تاریخ این کشور اعلام کرده‌­اند. همچنین تعداد زنانی که متقاضی خانه‌­های امن هستند چهار برابر شده است. بدتر این‌که، بسیاری از دولت‌­ها دقیقاً در بحرانی‌­ترین و ضروری‌ترین زمان ممکن، بودجه‌ی خوابگاه‌­ها و خانه‌­های امن را کاهش داده‌­اند که به نظر می‌­رسد این وضعیت در سراسر اروپا صادق باشد. گزارشگران دیده‌­بان حقوق بشر در انگلستان اعلام کرده‌­اند که بحران کرونا، عدم دسترسی زنان مهاجر، سیاه­، آسیایی و اقلیت به خدمات را تشدید کرده است. سازمان‌­هایی که با این جمعیت‌­ها کار می‌­کنند اعلان داشته­اند که نابرابری پایدار به مشکلات بیشتری در رابطه با دست‌­یابی غیرحضوری به خدماتی مانند آموزش، بهداشت و دریافت حمایت­‌های جبرانی در شرایط بحرانی برای این گروه‌­ها منجر شده است.

در آمریکا، بیش از ۵ میلیون شغل مختص زنان از ابتدای شیوع پاندمی کرونا تا نوامبر ۲۰۲۰ از بین رفته است. زیرا بسیاری از کارهای زنان نیازمند حضور فیزیکی و ارتباط با مردم است – مانند رستوران‌­ها، فروشگاه‌­ها، مراقبت از کودکان، مراکز درمانی- در نتیجه زنان از اولین کسانی بودند که شغل خود را از دست دادند. افردای که توانستند شغل خود را حفظ کنند، اغلب کارکنان صف­‌مقدم بودند که بنا به موقعیت شغلی خود، در معرض خطر جدی قرار گرفته بودند. حدود ۷۷٪ از کارکنان بیمارستان و ۷۴٪ از کارکنان مدرسه را زنان تشکیل می­‌دهند با وجود این به‌­دلیل فقدان ایجاد مراکز و افراد در پرستاری از کودکان در دوران کرونا، بسیاری از این زنان قادر به بازگشت به کار خود نبوده‌­اند. داشتن فرزند هیچ‌گاه چنین تأثیری را بر شرایط زندگی و کار مردان ندارد. نرخ بیکاری زنان سیاه­ و لاتین قبل از ویروس کرونا نیز بالا بود و اکنون بسیار وخیم‌­تر شده است.

اوضاع برای زنان در سایر نقاط جهان وخیم­‌تر شده است. شبنم هَشمی،[۸] یکی از فعالان برجسته‌­ی زنان در هند، به آمار سرسام‌­­آور ۳۹.۵ درصدی زنانی اشاره می‌­کند که تا آوریل سال۲۰۲۰ کار خود را از دست داده‌‌­اند. هَشمی می­‌گوید: «کار در خانه برای زنان بسیار پرهزینه بوده است، چرا که نه‌تنها فضای شخصی زنان کاملاً محو شده، بلکه حجم کاری‌­شان نیز سه برابر شده است.» در ایتالیا، شرایط اضطراری سلامت، نابرابری‌­های موجود را تشدید کرده است. ریزیتلی، خاطر نشان می‌­کند که زنان در حال حاضر با درصد اشتغال کم‌تر، حقوق پایین‌­تر و قراردادهای بی‌­ثبات و متزلزل‌­تری روبه‌­رو هستند و به‌­ندرت در مشاغل مطمئن شرکتی استخدام می­‌شوند. زنان اولین آسیب‌دیدگانی هستند که از اثرات بحران رنج می‌­برند. ریزیتلی می‌­گوید: «نابرابری­های اقتصادی، اجتماعی، نژادی و جنسیتی که قبلاً وجود داشته است، اکنون بسیار چشمگیرتر شده است که به‌یقین عواقبی طولانی‌مدت‌­تر نسبت به خود ویروس کرونا خواهند داشت.»

وقتی زنان تحت فشار مالی بیشتری قرار گیرند، تمامی ابعاد حقوق انسانی آن‌ها با شدت بیشتری پایمال می‌­شود. با بحران اقتصادی ناشی از کرونا، قاچاق سکس و کار[۹] بار دیگر در حال افزایش است. زنان جوانی که برای پرداخت اجاره‌‌­خانه‌‌­ی خود در مضیقه هستند، در فرایندی که تحت­‌عنوان «اخاذی جنسی»[۱۰] شناخته می‌­شود، طعمه­‌ی موجران می‌­شوند.

اغراق‌­آمیز نیست اگرکه میزان خستگی، اضطراب و ترسی را که زنان برای مراقبت از خانواده متحمل می­‌شوند، بدون این‌که وقت استراحت و زمان آزادی برای خود داشته باشند، فرم نامحسوسی از جنون بدانیم. زنان از بیماران، نیازمندان و افراد در حال مرگ مراقبت می‌‌­کنند، اما چه­کسی از خود آنها مراقبت می‌‌­کند؟ کولانی هلاتجوکو،[۱۱] از فعالین در پادشاهی اسواتینی،[۱۲] می­‌گوید: «هنجارهای اجتماعی که بار مراقبتی سنگینی بر دوش زنان و دختران می­گذارد، به‌­طور محتمل سلامت جسمی و روانی آنها را تحت فشار قرار می‌­دهد.» این ساختارها همچنین منجر به عدم‌دسترسی به آموزش، آسیب‌های معیشتی و نیز موجب  سلب منابع پشتیبانی از زنان می‌­شود.

بر اساس تخمین یونسکو، با فروکش کردن پاندمی کرونا، بیش از ۱۱ میلیون دانش‌‌‌آموز دختر ممکن است به مدرسه برنگردند. ولو این‌که، صندوق مالالا[۱۳] آمار بسیار بالاتری -۲۰ میلیون- را پیش­‌‌بینی می‌­کند. فومزیل ملامبو-نگکوکا،[۱۴] از سازمان ملل برای برابری جنسیتی و توانمندی زنان،[۱۵] می‌­گوید که این سازمان از زمان اجلاس زنان سازمان ملل در پکن در سال ۱۹۹۵ تاکنون برای تحصیل دختران مبارزه کرده­ است؛ او می‌­گوید: «درصد بیشتر دانش­‌آموزانی که احتمال عدم برگشت­ آنها به مدرسه وجود دارد را دختران تشکیل می‌­‌دهند.» همچنین وی اظهار می‌‌­کند که «هرچند ما در وضیعتی فوق­‌العاده نبودیم اما آنچه که بسیار اهمیت داشت این بود که همچنان در حال پیشرفت بودیم و توانسته بودیم دختران را برای سال‌­های طولانی­تری در مدرسه نگه‌داریم، اما با وضعیت پیش­‌آمده، این آمار تخمینی برای میزان ترک­‌تحصیل دختران در طول یک­‌سال بسیار ویرانگر است.» این پدیده جدی­‌ترین و بارزترین مسئله‌­ی مورد توجه در میان تمامی شکست­‌ها و تنزل‌­های یک سال گذشته است. دختران با قرار گرفتن در فرایند تحصیل و آموزش، به حق و حقوق خود واقف می‌شوند و درپی دست‌‌یابی به مطالبات خود خواهند بود. همچنین آن‌ها امکان اشتغال و مراقبت از خانواده‌ی خود را دارند. اما زمانی‌­که دسترسی به تحصیل برای‌شان میسر نشود، به‌­عنوان فردی به‌‌­شمار می‌­‌روند که باعث افزایش فشار به نظام اقتصادی خانواده می‌شوند، و همین شرایط اکثریت غالب این دختران را در مسیر ازدواج زودهنگام قرار می‌­دهد.

وضعیت پیش­‌آمده پی‌‌آمدهای ویژه‌­ای برای ناقص­‌سازی دستگاه تناسلی زنان[۱۶] دارد. آموزش دختران باعث آگاه‌­سازی آنان می‌­شود و در نتیجه این خود مانعی برای ختنه خواهد بود. اغلب اوقات پدران می‌­پذیرند که دختران‌شان تحصیل کنند، چراکه می‌توانند از طریق تحصیل نان‌‌­آور خانواده شوند. اما اگر هیچ آموزشی وجود نداشته باشد، روش‌های سنتی ازسر گرفته می‌­شود، به‌­طوری که دختران می‌­توانند به‌ازای شیربها فروخته شوند. همان‌طور که اگنس پاریو،[۱۷] رئیس هیئت مقابله با ناقص­‌سازی دستگاه تناسلی زنان کنیا می‌­‌گوید: «کرونا مدارس ما را تعطیل کرد و دختران ما را به خانه بازگرداند و کسی از آنچه که این دختران در خانه‌‌­ها متحمل می‌‌­شوند مطلع نیست.» همچنین وی اظهار می‌­دارد که «ما می‌­دانیم که اگر شما یک دختر را آموزش دهید، ناقص‌­سازی دستگاه تناسلی زنان اتفاق نمی‌­افتد و شرایط کنونی ایجاد شده متأسفانه در جهت مقابل این واقعیت است.»

در ماه‌های ابتدایی پاندمی کرونا، من در ارتباط نزدیک با وضعیت پرستاران در آمریکا بودم که بیشتر آن‌ها زن هستند. من با اتحاد ملی پرستاران،[۱۸] بزرگ‌ترین و رادیکال‌­ترین اتحادیه‌ی پرستاران کار کردم و با بسیاری از پرستاران شاغل در صف­‌مقدم مصاحبه کردم. آنان در ماه­‌هایی متوالی، در شیفت­‌های ۱۲ ساعته و طاقت­‌فرسا، در فضاهای آزاردهنده و آسیب‌­زای روحی و روانی تا سرحد مرگ کار می­‌کردند. تنها زمانی را که امکان اعتراض به کمبود تجهیزات محافظتی شخصی داشتند، همان زمان بسیار کوتاه استراحت وعده­‌ی غذایی بود، که این به خودی خود، آنان را بیشتر در معرض آسیب قرار می‌­داد. به همان میزانی که به ذهن کسی خطور نمی­‌کرد که حبس کردن زنان و کودکان در خانه­هایی که ممکن است مورد سوء‌استفاده قرار ­گیرند به چه معناست، کسی نیز فکر نمی‌­‌کرد که اعزام پرستاران به محیطی بسیار مسری و بدون تجهیزات حفاظتی شخصی مناسب چگونه می‌­تواند باشد. در بعضی از بیمارستان‌های آمریکا، پرستاران به‌جای لباس استریل بیمارستانی (گان)، کیسه‌­های زباله می‌­پوشیدند و بارها از ماسک­‌های یک‌بار مصرف استفاده می‌­کردند. آنها حتی اگر علایم بیماری کرونا داشتند، مجبور می­‌شدند در محل کار خود بمانند.

نحوه‌­ی برخورد با پرستارانی که برای نجات ما جان خود را به خطر انداخته بودند، نوعی خشونت و بی‌­حرمتی تکان‌­دهنده بود. اما باید در نظر داشت که علاوه بر پرستاری، بسیاری از مشاغل خطرناک دیگر نیز برای زنان وجود دارد. از کارگران انبار که در حال بسته‌‌­بندی و حمل کالاها هستند تا زنانی که در مرغداری‌­ها و صنایع گوشت کار می‌کنند و بدون داشتن فضای مناسب کاری، در مجاورت هم، حتی در زمان بیماری، مجبور به کار هستند.

یکی از تحولات تکان‌­‌دهنده در خصوص کارگران رستوران‌­‌های «انعامی»[۱۹] در آمریکا است که دستمزد آنان غیرقابل‌باور  است: ۲.۱۳ دلار (۱.۵۰ پوند) در هر ساعت، که همچنان در ۲۲ سال گذشته ثابت مانده است. در این رستوران‌­ها نه‌تنها کار بسیار محدود شده است، بلکه انعام به‌طرز چشم­‌گیری برای زنان شاغل کاهش یافته است. نیز اکنون تحقیر جدیدی به‌نام «آزار و اذیت ماسکورال»[۲۰] رواج یافته است، به این معنا که مشتریان مرد اصرار دارند که پیشخدمت‌­ها ماسک خود را بردارند تا بتوانند بر اساس مقبولیت چهره‌­ی آنان، به این زنان انعام دهند.

افول حمایت‌‌های قانونی از زنان کارگر مزرعه در آمریکا برای این گروه زنان کاملاً محسوس است. میلی تروینو سوسدا،[۲۱] مدیر اجرایی یک مزرعه‌ی صنعتی بیان می­کند که چگونه فشار برروی کارگران زن مزرعه افزایش یافته است؛ «این زنان در معرض مسمومیت با سموم دفع آفات، سوء‌استفاده‌­ی جنسی و استرس گرمایی هستند درحالی‌که به‌دلیل کرونا نظارت کم‌تری از طرف سازمان‌‌های دولتی صورت می‌­گیرد.»

بحران کرونا، دو ایده‌‌­ی متناقص را در مواجهه با مبحث زنان آشکار کرده است: اولین مورد این است که حضور زنان در تمامی جنبه‌­های زندگی و بقای نوع انسان، حیاتی و ضروری‌ست. و دوم این‌که حق و حقوق آنان بسیار به‌آسانی قابل نقض است و نادیده گرفته می‌­شود. اما این همان دوگانه‌‌ای است که مردسالاری ریشه­‌ی آن را در تاروپود  جامعه گسترانده است و بحران کرونا فقط آن را آشکار کرده است. اما اگر بخواهیم به­‌عنوان گونه‌ی انسانی به حیات ادامه دهیم، این تناقض باید رفع شود.

برای شفافیت بیشتر، باید خاطرنشان کرد که معضل اصلی در اینجا، بحران کرونا نیست، بلکه آن چیزی که قرنطینه و این پاندمی باردیگر به رخ ما می‌کشد این است که مردسالاری همچنان بااقتدار سرپا ایستاده است و خود را در هر شرایط بحرانی بازسازی خواهد کرد. چراکه واقعاً هیچ‌گاه از بین نرفته است و تنها مانند یک ویروس درمان‌نشده با رسیدن به شرایط مساعد خود، برای انتقام بازخواهد گشت.

واقعیت این است که تا زمانی که فرهنگ تغییر نکند و تا زمانی که مردسالاری ریشه‌­کن نشود، این چرخه­‌ی معیوب پیوسته ادامه خواهد یافت. با بیرون آمدن از کرونا، باید جسور، شجاع، قاطع و خشمگین و با باوری رادیکال‌­تر زندگی کنیم. ما نیازمند ایجاد، ادامه و گسترش جنبش‌­های مدنی فعال هستیم. ما به همه‌­ی زنان مترقی و نیز زنانی که در جایگاه  قدرت هستند نیاز داریم، برای درهم‌شکستن و از بین بردن ساختار مردسالاری که ریشه‌‌­ی بسیاری از دیگر ظلم‌­ها و ستم­ها‌ست؛ از امپریالیسم تا نژادپرستی، از ترنس‌هراسی[۲۲] تا بدنام و ناامن کردن زمین، به یک ابتکار جهانی در مقیاس طرحی مانند طرح مارشال یا بزرگ‌تر از آن نیاز داریم.

قدم اول اذعان عمومی [به وخامت وضع موجود] و آموزش در مورد ماهیت مردسالاری و فهمی است که ما را به قهقرا رسانده است. اگاهی‌­رسانی مداوم، مجامع و گفت‌وگوهای عمومی و برنامه‌­های پژوهشی که نشا­ن دهد چگونه مردسالاری به دیگر اشکال ظلم و ستم منجر شده است. هنر نیز می­‌تواند منجر به تسکین ضربات روحی روانی، غم، پرخاشگری، اندوه، عصبانیت شود و به بهبودی افراد کمک کند. قابل‌استنباط است که فرهنگی که حافظه‌­ی تاریخی ندارد و از پرداختن به گذشته‌ی خود امتناع می‌­کند، تکرار فلاکت‌­ها و سوءاستفاده‌­ها را امکان‌پذیر می‌­سازد. مراکز اجتماعی و مذهبی به اعضا کمک می­‌کنند تا با تروماهای خود کنار بیایند. ما هنر گوش­‌دادن و همدلی کردن را تمرین می‌­کنیم. جبران و عذرخواهی در مجامع عمومی و در جلسات خصوصی انجام می­شود. یادگیری هنر عذرخواهی اهمیت به­‌سزایی دارد.

گردا لرنر، نویسنده‌ی فمینیست، در سال ۱۹۸۶ نوشت: «در یک برساخت تاریخی سیستم مردسالاری، یک تاریخ آغاز دارد و بنابراین پایانی نیز خواهد داشت. به نظر می‌‌­رسد زمان آن تقریباً  طی شده است. و دیگر پاسخ‌گوی نیازهای زنان و مردان نیست. نیز ارتباط غیرقابل رفع آن با نظامی‌­گری، سلسله‌­مراتب و نژادپرستی  خود حیات بر روی کره‌­ی زمین را مورد تهدید قرار داده است.»

مردسالاری با تمام قدرتی که دارد فقط یک داستان است؛ همان‌طور که دوران پساپاندمی دارد گشوده می‌­شود، آیا می­توانیم سیستم دیگری را تصور کنیم که مبتنی بر سلسله‌مراتب، خشونت، سلطه، استعمار، اشغال و تسخیر نباشد؟ آیا می‌­توانیم ارتباط [مستقیم] بین افول ارزش زنان، آسیب‌رساندن و سرکوب آنان با تخریب خود کره‌ی زمین را بینیم؟ چه می­شد اگر مانند خویشاوندان همدیگر زندگی می‌­کردیم؟ چه می‌‌شد اگر با هر شخص به­‌گونه‌­ای تعامل می­‌کردیم انگار که او برای گشوده شدن داستان انسانیت جایگاهی حیاتی و ارزشمند دارد؟ چه می‌­شد اگر به جای استثمار، سلطه و آسیب‌­رساندن به زنان و دختران در مواقع بحران، جهانی را طراحی می‌­کردیم که برای آن‌ها ارزش قائل باشد، آن‌ها را آموزش دهد، به آن‌ها حمایت مالی کند، به آن‌ها گوش داده، از آن‌ها مراقبت کند و آن‌ها را محور زندگی قرار دهد؟

پیوند با منبع اصلی:

Disaster patriarchy: how the pandemic has unleashed a war on women

[۱] Naomi Klein

[۲] Intimate terrorism

[۳] Cisgender

[۴] Revenge porn

[۵] Rape Abuse and Incest National Network

[۶] Luisa Rizzitelli

[۷] National anti-violence

[۸] Shabnam Hashmi

[۹] Sex- and labour-trafficking

[۱۰] Sextortion

[۱۱] Colani Hlatjwako

[۱۲] Kingdom of Eswatini

[۱۳] Malala Fund

[۱۴] Phumzile Mlambo-Ngcuka Phumzile Mlambo-Ngcuka

[۱۵] UN Women

[۱۶] Female genital mutilation (FGM)

[۱۷] Agnes Pareyio

[۱۸] National Nurses United

[۱۹] Tipped

[۲۰] Maskular harassment

[۲۱] Mily Treviño-Sauceda

[۲۲] Transphobia