نسخه‌ی پی دی اف: covid 19 and circuits of capital–
این مقاله، «بررسی ماه» شماره‌ی مه 2020 [مانتلی ریویو] است. نسخه‌ی چاپی، همان تاریخی را بر خود خواهد داشت که در پایان مقاله‌ی امروز به چشم می‌خورد، یعنی 27 مارس 2020. در تاریخ مانتلی ریویو بی‌سابقه است که «بررسی ماه» به‌صورت آنلاین بیش از یک ماه پیش از انتشار شماره به‌طورکامل منتشر شود و گواه بر شرایط اضطراری کنونی است. پیش‌بینی می‌کنیم که وقتی تمام نشریه در اول ماه مه به‌صورت آنلاین منتشر شود، به‌روزرسانی‌های جزئی به آن افزوده خواهند شد.
– هیأت تحریریه‌ی مانتلی ریویو
محاسبه
کووید-19، بیماری ناشی از ویروس کرونای سارس-کاو-2،[1] دومین ویروس شدید سندرم حاد تنفسی از سال 2002، اکنون رسماٌ عالم‌گیر اعلام شده است. در اواخر ماه مارس، کل ساکنین شهرها در خانه‌های خود سرپناه گرفته‌اند و به دلیل موج بیماران، چراغ بیمارستان‌ها یک‌به‌یک در راه‌بندان پزشکی روشن می‌شود.
چین که شیوع اولیه‌ی بیماری در آن کشور در حال فروکش کردن است، اکنون راحت‌تر نفس می‌کشد.[i] کره‌ی جنوبی و سنگاپور نیز همین‌طور. قاره‌ی اروپا، به‌ویژه ایتالیا و اسپانیا و نیز به‌طور فزاینده‌ای سایر کشورها، در حال حاضر زیر بار مرگ‌ومیر‌ها کمر خم کرده است درحالی‌که هنوز در اوایل شیوع قرار دارد. موارد ابتلا در آمریکای لاتین و آفریقا تازه دارند رو به افزایش می‌روند و برخی کشورها بهتر از سایرین آماده شده‌اند. در ایالات‌متحده که اگرچه حتی فقط به‌عنوان ثروتمندترین کشور در تاریخ جهان طلایه‌دار به‌شمار می‌آید، آینده‌ی نزدیک تیره‌وتار به نظر می‌آید. شیوع بیماری طبق برنامه تا ماه مه در ایالات‌متحده به اوج خود نمی‌رسد اما کارگران مراقبت‌های بهداشتی و ویزیتورهای بیمارستان از پیش در حال جنگیدن با چنگ و دندان بر سر دسترسی به ذخایر روبه‌کاهش تجهیزات حفاظت شخصی هستند.[ii] پرستاران که مرکز کنترل و حفاظت از بیماری‌ها (CDC)[2] به‍طرز مخوفی استفاده از سربند و روسری را به‌عنوان ماسک به آن‌ها توصیه کرده، از پیش اعلام کرده‌اند که «سیستم محکوم به شکست است».[iii]
در عین حال، دولت ایالات‌متحده همچنان تجهیزات اساسی پزشکی را که ابتدا از خرید آن‌ها خودداری کرده بود، با پیشنهاد قیمت بالاتر از چنگ دولت‌های منفرد می‌رباید. این کشور همچنین سخت‌گیری مرزی را به‌عنوان مداخله‌ی سلامت عمومی اعلام کرده است، درحالی‌که به خاطر رسیدگی‌های نامناسب، ویروس به تاخت‌وتاز خود درون کشور ادامه می‌دهد.[iv]
یک تیم اپیدمیولوژی در کالج امپریال پیش‌بینی کرده است که بهترین کارزارها برای کاستن از وخامت اوضاع -مسطح کردن منحنی ترسیم‌شده از تجمع موارد بیماری، با قرنطینه کردن موارد شناسایی‌شده و فاصله‌گذاری اجتماعی سالمندان- باز هم در ایالات‌متحده 1.1 میلیون نفر فوتی و بارِ موارد ابتلای هشت برابر بیش از کل تخت‌های مراقبت‌های ویژه‌ی کشور به‌جا خواهند گذاشت.[v] سرکوب بیماری به امید پایان دادن به شیوع، سلامت عمومی را بیشتر به قرنطینه‌ی موارد مبتلا (و اعضای خانواده‌ی آن‌ها) به سبک چینی و فاصله‌گذاری در گستره‌ی اجتماع، ازجمله تعطیل کردن مؤسسات، خواهد کشاند. این کار باعث خواهد شد که بازه‌ی پیش‌بینی‌شده‌ی فوتی‌ها تا حدود 200هزار نفر در ایالات‌متحده کاهش یابد.
گروه کالج امپریال تخمین می‌زند که کارزاری موفقیت‌آمیز برای سرکوب بیماری حداقل باید به مدت هجده ماه پیگیری شود که انقباض اقتصادی و زوال خدمات اجتماعی را با خود به همراه می‌آورد. این تیم پیشنهاد داد که میان الزامات کنترل بیماری و مسائل اقتصادی، از طریق قطع و وصل کردن قرنطینه‌ی اجتماع بر اساس سطح معینی از پر شدن تخت‌های مراقبت‌های ویژه، تعادل برقرار شود.
مدل‌سازهای دیگر ایستادگی کرده‌اند. گروهی به سرپرستی نسیم طالب[3] با آوازه‌ی قوی سیاه اعلام می‌کند که مدل کالج امپریال شامل ردیابی تماس و پایش خانه به خانه نمی‌شود.[vi] اما نکته‌ای که آن‌ها در تقابل با مدل کالج امپریال مطرح کرده‌اند، نادیده می‌گیرد که شیوع بیماری از آمادگی بسیاری از حکومت‌ها برای برقراری آن نوع از کمربند بهداشتی فراتر رفته است. تنها هنگامی بسیاری از کشورها چنین اقداماتی را مناسب تلقی می‌کنند که شیوع بیماری افول خود را آغاز کرده باشد؛ و البته امید می‌رود که این نوع اقدامات با آزمایش مؤثر و دقیق همراه شوند. همان‌طور که یکی از بذله‌گویان گفته بود: «ویروس کرونا بیش‌ازحد رادیکال است. آمریکا به ویروس معتدل‌تری نیاز دارد که بتوانیم به‌تدریج به آن واکنش نشان دهیم».[vii]
گروه طالب به خودداری تیم امپریال از تفحص درباره‌ی اینکه ویروس را تحت چه شرایطی می‌توان به سمت انقراض سوق داد، اشاره می‌کند. این‌گونه ریشه‌کن کردن بیماری به معنای موارد ابتلای صفر نیست، بلکه به معنای انزوای کافی است تا موارد منفردْ احتمالاً زنجیرهای جدید سرایت ایجاد نکنند. تنها پنج درصد از افراد مستعد پس از تماس با بیمار در چین مبتلا شدند. در عمل، تیم طالب طرفدار برنامه‌ی سرکوب به سبک چینی است؛ با نهایت تلاش و به‌قدر کافی سریع تا شیوع را به‌سوی انقراض براند بدون اینکه درگیر رقص ماراتنی شود که بین کنترل بیماری و تضمین عملکرد اقتصادی بدون کمبود نیروی کار در نوسان است. به‌عبارت‌دیگر، رویکرد سخت‌گیرانه (و مستلزم منابع) چین، جمعیت آن کشور را از برنامه‌ی جداسازی چندماهه -یا حتی چندساله- رهایی می‌بخشد که تیم امپریال به سایر کشورها مشارکت در آن را توصیه می‌کند.
رودریک والاس[4] اپیدمیولوژیست ریاضیاتی، یکی از نویسندگان مقاله‌ی حاضر، این‌گونه مدل‌سازی را کاملاً رد می‌کند. مدل‌سازی برای شرایط اضطراری، هرچقدر که ضروری باشد، از این غافل می‌شود که کی و کجا شروع کند. دلایل ساختاری نیز به همان‌اندازه بخشی از شرایط اضطراری هستند. پرداختن به آن‌ها به ما کمک می‌کند تا دریابیم که چگونه بهترین واکنش را نشان دهیم و از صرفاً شروع مجدد همان [نظام] اقتصادی که [در وهله‌ی نخست] خسارت به بار آورده است، فراتر رویم. والاس می‌نویسد: «اگر منابع کافی به آتش‌نشانان داده شود»،
در شرایط عادی، اکثر آتش‌ها در اکثر اوقات را می‌توان با حداقل تلفات و تخریب اموال مهار کرد. بااین‌حال، مهار آتش اساساً وابسته به اقدامی به‌مراتب کم‌تر رمانتیک اما به همان‌اندازه قهرمانانه است؛ تلاش‌های تنظیمی پیوسته و مداوم که از طریق تدوین و اجرای قوانین موجب کاهش مخاطرهی ساختمان می‌شود و همچنین عرضه‌ی منابع آتش‌نشانی، بهداشتی و حفاظت از ساختمان را برای همگان در سطوح موردنیاز تضمین می‌کند…
زمینه برای [مبارزه با] سرایت عالم‌گیر اهمیت دارد و ساختارهای سیاسی کنونی که به بنگاه‌های کشاورزی چندملیتی اجازه می‌دهند تا سودها را ضمن خارجی‌سازی و اجتماعی‌سازی هزینه‌ها خصوصی کنند، باید تابع «الزام قانونی» شوند که آن هزینه‌ها را دوباره درونی می‌سازد، اگر حقیقتاً قرار است از بیماری عالم‌گیرِ موجب مرگ‌ومیر جمعی در آینده‌ی نزدیک اجتناب کنیم.[viii]
[باید توجه داشت] که عدم‌آمادگی برای شیوع بیماری و واکنش به آن در ماه دسامبر آغاز نشد، وقتی کشورهای سراسر جهان به‌مجرد اینکه کووید-19 از ووهان سرریز کرد، در واکنش [مناسب] ناکام ماندند. به‌عنوان‌مثال، در ایالات‌متحده هنگامی آغاز نشد که دونالد ترامپ تیم آمادگی برای بیماری‌های عالم‌گیر را در تیم امنیت ملی خود منحل کرد یا هفتصد منصب مرکز کنترل بیماری[5] را خالی گذاشت.[ix] همچنین وقتی شروع نشد که مقامات فدرال نتوانستند بر اساس نتایج شبیه‌سازی عالم‌گیر 2017 عمل کنند که نشان می‌داد کشور آماده نیست.[x] یا همان‌طور که در یکی از عناوین رویترز گفته شده بود، هنگامی‌آغاز نشد که ایالات‌متحده «ماه‌ها قبل از شیوع ویروس، کارشناس مرکز کنترل بیماری در چین را عزل کرد»، اگرچه از دست دادن تماس مستقیم اولیه با کارشناس آمریکایی حاضر در چین، قطعاً واکنش ایالات‌متحده را تضعیف کرد. یا با تصمیم تأسف‌آور برای عدم استفاده از کیت‌های آزمایشِ از پیش موجود که سازمان بهداشت جهانی ارائه کرده بودند، آغاز نشد. در کل، تأخیر در اطلاعات اولیه و مجموع خطاها در آزمایش، بی‌تردید مسئول بسیاری از جان‌های ازدست‌رفته، احتمالاً هزاران نفر، خواهند بود.[xi]
این ناکامی‌ها درواقع از ده‌ها سال پیش برنامه‌ریزی شده بودند، وقتی مشترکات همگانی سلامت عمومی به‌طور هم‌زمان مورد غفلت و پولی‌سازی قرار گرفتند.[xii] کشوری که گرفتار رژیم اپیدمیولوژی فردی و درست-به-موقع (تناقضی به حد اعلی) و فاقد تخت‌های بیمارستانی و تجهیزات کافی برای عمل‌های جراحی عادی است، طبق تعریف قادر به تهیه‌ی منابع لازم برای پیگیری نوع سرکوب چینی نیست.
پیرو نظر تیم طالب درباره‌ی استراتژی‌های مدل از منظر صریحاً سیاسی‌تر، لوییس فرناندو چاوز[6] اکولوژیست بیماری، یکی دیگر از نویسندگان مشترک این مقاله، به ریچارد لوینز[7] و ریچارد لوونتین[8] زیست‌شناسان دیالکتیکی ارجاع می‌دهد تا تصدیق کند که «بگذار آمار سخن بگوید»، صرفاً تمام مفروضاتی را که پیشاپیش پنهان شده، نادیده می‌گیرد.[xiii] مدل‌هایی همچون مطالعه‌ی امپریال، صریحاً دامنه‌ی تحلیل را به پرسش‌های تنگ‌نظرانه درون چارچوب نظم اجتماعی مسلط محدود می‌کنند. آن‌ها به خاطر طراحی خود قادر به ثبت نیروهای گسترده‌تر بازار که به شیوع دامن می‌زنند و تصمیمات سیاسی موجود در شالوده‌ی مداخلات نیستند.
به‌طور آگاهانه یا خیر، طرح‌های حاصل از آن مدل‌ها تضمین سلامت برای همگان را در مرتبه‌ی دوم اهمیت قرار می‌دهند، ازجمله برای هزاران نفر از آسیب‌پذیرترین کسانی که اگر کشور میان کنترل بیماری و اقتصاد در نوسان باشد، کشته خواهند شد. تصور فوکویی از دولتی که بر اساس منافع خودش با جمعیت رفتار می‌کند، تنها بازنمود یک به‌روزرسانی، گرچه خوش‌خیم‌تر، در سائق مالتوسی برای مصونیت رمه‌وار است که حکومت محافظه‌کار بریتانیا و اکنون هلند پیشنهاد می‌کنند؛ که به ویروس اجازه می‌دهد جمعیت را بدون مانع در ورطه‌ی تباهی فروببرد.[xiv] شواهد اندکی فراسوی این امید ایدئولوژیک وجود دارد که مصونیت رمه‌وار، توقف شیوع را تضمین خواهد کرد. ویروس ممکن است به‌راحتی از بطن پوشش ایمنی جمعیت سر برآورد.
مداخله
در مقابل، چه باید کرد؟ نخست، باید درک کنیم که در صورت واکنش صحیح به شرایط اضطراری، ما همچنان درگیر اضطرار و خطر خواهیم بود.
ما باید بیمارستان‌ها را ملی کنیم، یعنی همان کاری که اسپانیا در واکنش به شیوع انجام داد.[xv] ما باید مانند سنگال، هزینه‌ی اضافی برای آزمایش در حجم بالا و مجدد اِعمال کنیم.[xvi] ما باید داروها را اجتماعی کنیم.[xvii] ما باید برای آهسته کردن روند فرسودگی کارکنان پزشکی، حداکثر حفاظت را از کارکنان به عمل آوریم. ما باید حق تعمیر ونتیلاتورها (دستگاه تنفس مصنوعی) و سایر ماشین‌آلات پزشکی را تضمین کنیم.[xviii] ما باید تولید انبوه آمیزه‌ای از آنتی‌ویروس‌های گوناگون را همچون ریمدیزیویر[9] و کلروکین[10] ضد-مالاریای مکتب قدیمی (و هر داروی دیگری که نویدبخش به نظر می‌آید) آغاز کنیم و در عین حال آزمایش‌های بالینی را برای آزمودن اینکه آن‌ها خارج از آزمایشگاه مؤثرند یا نه، انجام دهیم.[xix] نوعی نظام برنامه‌ریزی باید اجرا شود تا (1) شرکت‌ها را مجبور به تولید ونتیلاتورها و تجهیزات حفاظت شخصی موردنیاز برای کارگران مراقبت‌های بهداشتی کند و (2) تخصیص به اماکنی با بیشترین نیازها را در اولویت قرار دهد.
ما باید نیروی عظیمی برای تأمین نیروی کار -از تحقیقات تا مراقبت- به منظور مقابله با بیماری عالم‌گیر مستقر سازیم تا به الزاماتی رسیدگی کند که ویروس (و هر عامل بیماری‌زای دیگری که از راه برسد) بر دوش ما می‌گذارد. شمار تخت‌های مراقبت‌های ویژه، پرسنل و تجهیزات لازم باید با موارد مراجعه هماهنگ باشد تا سرکوب بیماری بتواند شکاف عددی موجود را برطرف کند. به‌عبارت‌دیگر، ما نمی‌توانیم ایده‌ی صرفاً جان سالم به‌در بردن از حمله‌ی هوایی مداوم کووید-19 را بپذیریم فقط برای اینکه بعداً به ردیابی تماس و انزوای موارد بیماری برای راندن شیوع به زیر حد آستانه‌ی آن، بازگردیم. ما باید افراد کافی را استخدام کنیم تا هم‌اکنون کووید-19 را خانه‌به‌خانه شناسایی کنند و آن‌ها را به وسایل محافظ لازم مانند ماسک‌های کافی مجهز کنیم. در امتداد این راه باید سازمان‌دهی جامعه حول خلع‌ید، از صاحب‌خانه‌ها تا تحریم سایر کشورها، را متوقف کنیم تا مردم بتوانند هم از بیماری و هم از علاج آن جان به درببرند.
بااین‌حال، تا زمانی که بتوان چنین برنامه‌ای را اجرا کرد، بخش اعظم جمعیت عمدتاً به حال خود رها می‌شوند. حتی در همین حال که دائماً باید با روحیه‌ی سنتِ تا حد زیادی ازدست‌رفته در سازمان‌دهی پرولتری از 150 سال پیش بر حکومت‌های متمرد فشار آوریم، کسانی که قادر هستند باید هرروز به گروه‌های نوظهور یاری متقابل و بریگادهای محله بپیوندند.[xx] کارکنان متخصص سلامت عمومی که اتحادیه‌ها می‌توانند از آن‌ها چشم بپوشند، باید به این گروه‌ها تعلیم دهند تا مانع از انجام اقداماتی از روی مهربانی شوند که به انتشار ویروس منتهی می‌شود.
اصرار بر اینکه خاستگاه ساختاری ویروس را در برنامه‌ریزی اضطراری بگنجانیم، کلیدی در اختیار ما می‌نهد تا هر گام روبه‌جلو در حفاظت از مردم را مقدم بر سود قرار دهیم.
یکی از خطرات بسیاری که اکنون جریان دارد این است که احساس وحشت یا هراس فعلی را عادی‌سازی کنیم. ما باید شوکی را که به ما وارد آمد وقتی متوجه شدیم ویروس سارس دیگری از پناهگاه حیات‌وحش خود به درآمده و در عرض هشت هفته خودش را در سراسر بشریت پراکنده است، حفظ کنیم.[xxi] ویروس در یک پایانه‌ی خط عرضه‌ی منطقه‌ای در غذاهای عجیب‌وغریب ظاهر شد و زنجیرهای از سرایت‌های انسان-به-انسان را با موفقیت در انتهای دیگر در شهر ووهان چین به راه انداخت.[xxii] از آنجا، شیوع هم به‌صورت محلی گسترش یافت و هم بر هواپیماها و قطارها جهید و از طریق شبکه‌ای ساختاریافته با ارتباطات مسافرتی و در سلسله‌مراتبی از شهرهای بزرگ‌تر به شهرهای کوچک‌تر در سراسر جهان منتشر شد.[xxiii]
به‌غیراز توصیف بازار مواد غذایی وحشی در شرق‌شناسی متعارف، تلاش اندکی صرف بدیهی‌ترین پرسش‌ها شده است. چگونه بخش مواد غذایی عجیب‌وغریب به جایی رسید که بتواند کالاهای خود را در کنار دام‌های سنتی‌تر در بزرگ‌ترین بازار ووهان بفروشد؟ حیوانات در پشت کامیون یا در کوچه‌ای تنگ و تاریک فروخته نمی‌شدند. به مجوزها و پرداخت‌ها (و مقررات‌زدایی از آن‌ها) بیندیشید.[xxiv] بسیار فراتر از شیلات، بخش مواد غذایی وحشی در سراسر جهان به بخشی بیش‌ازپیش رسمی تبدیل شده است و هر چه بیشتر همان منابعی در آن سرمایه‌گذاری می‌کنند که پشتیبان تولید صنعتی هستند.[xxv] اگرچه هیچ‌کجا مقدار خروجی [مواد غذایی وحشی] به پای تولید صنعتی نیز نمی‌رسد، اما تمایز اکنون مبهم‌تر است.
جغرافیای اقتصادی دارای همپوشانی، از بازار ووهان به مناطق داخلی کشور گسترش می‌یابد که در آنجا، مواد غذایی عجیب‌وغریب و سنتی با عملیاتی در جوارِ اراضی بکری که هر آن کوچک‌تر می‌شود، پرورش داده می‌شوند.[xxvi] هم‌چنانکه تولید صنعتی به آخرین بقایای جنگل دست‌درازی می‌کند، عملیات خوراک وحشی باید بیشتر [به اعماق جنگل] نفوذ کند تا خوراک لذیذ خود را پرورش بدهند یا به آخرین مواضع یورش ببرند. درنتیجه، عجیب‌وغریب‌ترین عوامل بیماری‌زا، در این مورد سارس-2 به میزبانی خفاش، راه خود را به کامیون باز می‌کنند، چه از طریق حیوانات خوراکی و چه از طریق نیروی کاری که مراقب آن‌ها است؛ تیر خلاص از یک انتهای دورپیماییِ رو به افزایش حاشیه‌ی شهری به انتهای دیگر، پیش از رسیدن به صحنه‌ی جهانی.[xxvii]
نفوذ
تأمل بر آن ارتباط به همان اندازه در برنامه‌ریزی روبه‌جلو در طی این شیوع به ما کمک می‌کند که در درک اینکه چگونه بشریت خودش را در چنین دامی انداخت.
برخی عوامل بیماری‌زا دقیقاً از مراکز تولید ظهور می‌کنند. [برای مثال]، باکتری‌های حاصل از مواد غذایی مانند سالمونلا[12] و کامپیلوباکتر[13] [دراین‌باره] به ذهن متبادر می‌شوند. اما بسیاری از آن‌ها مانند کووید-19 در خط مقدم تولید سرمایه به وجود می‌آیند. به‌راستی، حداقل 60 درصد از عوامل جدید بیماری‌زای انسانی با سرریز کردن از جانوران وحشی به اجتماعات انسانی محلی (پیش از انتشار موفق‌ترینِ آن‌ها به سایر نقاط جهان) پدیدار می‌شوند.[xxviii]
شماری از اشخاص ذی‌نفوذ در حوزه‌ی سلامت زیست‌بومی که بودجه‌ی برخی از آن‌ها را کولگیت-پالمولیو[14] و جانسون اند جانسون[15] -شرکت‌هایی که جدیدترین پیشرفت‌های تکنولوژیک را در جنگل‌زدایی ناشی از کشاورزی تجاری به‌پیش می‌رانند- تا حدی تأمین می‌کنند، نقشه‌ای جهانی را بر اساس شیوع‌های سابق از سال 1940 تاکنون تولید کرده‌اند که نشان می‌دهد احتمال ظهور و گسترش عوامل بیماری‌زای جدید در کجا وجود دارد.[xxix] هرچه رنگ روی نقشه گرم‌تر باشد، احتمال بروز عامل بیماری‌زای جدید در آنجا بیشتر است. اما نقشه‌ی این تیم -قرمز تیره در چین، هند، اندونزی و بخش‌هایی از آمریکای لاتین و آفریقا- با مغشوش کردن چنین جغرافیاهای مطلقی، نکته‌ی مهمی را از نظر دور داشت. تمرکز بر مناطق شیوع، روابط مشترک کنشگران اقتصادی جهانی را که به اپیدمیولوژی‌ها شکل می‌دهند، نادیده می‌گیرد.[xxx] منافع سرمایه در پشتیبانی از تغییرات ناشی از تولید و توسعه در استفاده از زمین و ظهور بیماری در نقاط توسعه‌نیافته‌ی جهان، به تلاش‌هایی پاداش می‌دهد که مسئولیت شیوع بیماری را به گردن جمعیت‌های بومی و اعمال فرهنگی ظاهراً «کثیف» آن‌ها بیندازند.[xxxi] آماده‌سازی گوشت جانوران وحشی و دفن مردگان در خانه، دو رَویه‌ی فرهنگی هستند که برای ظهور عوامل بیماری‌زای جدید سرزنش می‌شوند. در مقابل، ترسیم جغرافیاهای رابطه‌مندْ ناگهان نیویورک، لندن و هنگ‌کنگ، منابع اصلی سرمایه‌ی جهانی، را به سه مورد از بدترین نقاط حساس جهان تبدیل می‌کند.
در همین حال، مناطق شیوعْ دیگر حتی تحت تشکیلات سیاسی سنتی سازمان‌دهی نمی‌شوند. تبادل نابرابر زیست‌بومی – هدایت بدترین آسیب از کشاورزی صنعتی به جنوب جهان – به‌جای اینکه صرفاً اماکن را به‌واسطه‌ی امپریالیسم تحت هدایت دولت از منابع تهی سازد،، به‌سوی مجتمع‌های پیچیده‌ی جدیدی در پهنه‌ی مقیاس‌ها و کالاهای مختلف حرکت کرده است.[xxxii] کشاورزی تجاری، عملیات استخراجی خود را در شبکه‌های ناپیوسته‌ی فضایی در میان سرزمین‌هایی با مقیاس‌های مختلف از نو پیکربندی می‌کند.[xxxiii] به‌عنوان‌مثال، سلسله‌ای از «جمهوری‌های سویای»[16] چندملیتی در حال حاضر در سراسر بولیوی، پاراگوئه، آرژانتین و برزیل گسترده هستند. تغییرات در ساختار مدیریت شرکت، سرمایه‌گذاری، پیمانکاری فرعی، جایگزین‌های زنجیره‌ی عرضه، اجاره و ادغام اراضی فراملی، این جغرافیای جدید را تجسم می‌بخشند.[xxxiv] این «کشورهای کالایی» که با فراروی از مرزهای ملی به نحو انعطاف‌پذیری در گستره‌ی زیست‌بوم‌ها و مرزهای سیاسی جای گرفته‌اند، اپیدمیولوژی‌های جدیدی را در امتداد راه تولید می‌کنند.[xxxv]
به‌عنوان‌مثال، علی‌رغم جابه‌جایی عمومی جمعیت از مناطق روستایی کالایی‌شده به زاغه‌های شهری که امروزه در سراسر جهان ادامه می‌یابد، شکاف روستا-شهر که بخش اعظم بحث پیرامون ظهور بیماری را به‌پیش می‌راند، نیروی کار اعزام‌شده به روستا و رشد سریع شهرک‌های روستایی به دساکوتاهای[17] حاشیه‌ی شهر (دهکده‌های شهری) یا تزویشنشتات[18] (میان شهرها) را از نظر دور می‌دارد. مایک دیویس[19] و دیگران تشخیص داده‌اند که چگونه این مناظر که به‌تازگی در حال شهری‌شدن هستند، به‌عنوان بازارهای محلی و همچنین قطب‌های منطقه‌ای برای کالاهای کشاورزی جهانی که از آن‌ها می‌گذرند، عمل می‌کنند.[xxxvi] برخی از این مناطق حتی «پسا-کشاورزی» شده‌اند.[xxxvii] درنتیجه، پویایی‌های امراض جنگلی، منابع دیرین عوامل بیماری‌زا، دیگر تنها محدود به مناطق داخل کشور نیستند. اپیدمیولوژی‌های مرتبط با آن‌ها خودشان به‌صورت رابطه‌مند درآمده‌اند و در پهنه‌ی زمان و مکان ظاهر می‌شوند. سارس ناگهان می‌تواند خودش را تنها چند روز پس از خروج از غار خفاش خود، در حال سرریز به انسان‌ها در شهر بزرگ بیابد.
اکوسیستم‌هایی که این‌گونه ویروس‌های «وحشی» در آن‌ها تا حدودی تحت کنترل پیچیدگی‌های جنگل‌های استوایی قرار داشتند، به خاطر جنگل‌زدایی تحت هدایت سرمایه، و به دلیل نقایص در سلامت عمومی و بهداشت زیست‌محیطی در انتهای دیگر توسعه‌ی حواشی شهرها، به‌طور چشمگیری آب می‌روند.[xxxviii] درحالی‌که بسیاری از عوامل بیماری‌زای جنگلی درنتیجه همراه با گونه‌های میزبان خود می‌میرند، زیرمجموعه‌ای از سرایت‌ها که روزگاری ولو فقط به‌خاطر نرخ نامنظم مواجهه با گونه‌های میزبان عادی خود نسبتاً سریع در جنگل خاموش می‌شدند اکنون در حال گسترش در سراسر جمعیت‌های مستعد انسانی هستند که آسیب‌پذیری آن‌ها در برابر ابتلا به بیماری اغلب با برنامه‌های ریاضت اقتصادی و مقررات فاسد در شهرها تشدید می‌شود. شیوع بیماری‌های حاصله، حتی رویارو با واکسن‌های مؤثر، حاکی از وسعت، مدت و تکانه‌ی بیشتری است. آنچه زمانی سرریزهای محلی بود، اکنون همه‌گیری است که راه خود را از خلال شبکه‌های جهانی سفر و تجارت باز می‌کند.[xxxix]
با این تأثیر جابه‌جایی –تنها با تغییر در پیش‌زمینه‌ی زیست‌محیطی- بیماری‌های متعارف قدیمی نظیر ابولا، زیکا، مالاریا و تب زرد که نسبتاً اندک تحول می‌یابند، همگی ناگهان به تهدیدهای منطقه‌ای تبدیل شده‌اند.[xl] آن‌ها به‌ناگهان از تأثیر در روستاهای دوردست، به‌سوی آلودگی هزاران نفر در شهرهای بزرگ حرکت کرده‌اند. تقریباً در جهت اکولوژیک دیگر، حتی حیوانات وحشی نیز که به‌طورمعمول مخازن طولانی‌مدت بیماری هستند، متحمل ضربات سختی می‌شوند. میمون‌های بومی دنیای جدید که جمعیت‌شان به‌وسیله‌ی جنگل‌زدایی چندپاره شده است، مستعد تب زرد نوع وحشی هستند که حداقل صدسال در معرض آن بوده‌اند. آن‌ها مصونیت رمه‌وار خود را از دست می‌دهند و صد هزار صد هزار می‌میرند.[xli]
گسترش
کشاورزی کالایی، ولو تنها با گسترش جهانی خود، نقش پیشران و همچنین پیوندی را ایفا می‌کند که عوامل بیماری‌زا از خاستگاه‌های گوناگون، از آن طریق از دوردست‌ترین مخازن به بین‌المللی‌ترین مراکز جمعیتی منتقل می‌شوند.[xlii] در همین‌جا و در امتداد راه است که عوامل بیماری‌زای جدید به اجتماعات محصور کشاورزی نفوذ می‌کنند. هر چه زنجیره‌های عرضه‌ی مربوطه طولانی‌تر باشند و هر چه وسعت جنگل‌زدایی مجاور بیشتر باشد، عوامل بیماری‌زای مشترک میان انسان و جانوران که به زنجیره‌ی غذایی وارد می‌شوند، متنوع‌تر (و عجیب‌وغریب‌تر) خواهند بود. ازجمله عوامل بیماری‌زای نوظهور و مجدد ناشی از مزارع و مواد غذایی که از سراسر حوزه‌ی آنتروپوژنیک[20] (انسان‌زاد) سرچشمه می‌گیرند، عبارتند از: تب خوکی آفریقایی، کامپیلوباکتر،[21] کریپتوزپوریدیوم،[22] سیکلوسپورا،[23] ابولا رستون،[24] اشریشیا کلی او 157: اچ 7،[25] بیماری پا و دهان، هپاتیت ای، لیستریا،[26] ویروس نیپا،[27] تب کیو،[28] سالمونلا، ویبریو،[29] یرسینیا[30] و انواعی از گونه‌های بدیع آنفلوانزا، ازجمله H1N1 (2009)، H1N2v، H3N2v،H5N1، H5N2، H5Nx، H6N1، H7N1، H7N3، H7N7، H7N9 و H9N2.[xliii]
هرچند ناخواسته، تمامیت خط تولید حول رویه‌هایی سازمان یافته است که به تطور واگیریِ عامل بیماری‌زا و انتقال متعاقب آن سرعت می‌بخشند.[xliv] رشد کشت‌های تک‌محصولی ژنتیکی – جانوران و گیاهان خوراکی با ژنوم‌های تقریباً یکسان – سدهای سیستم ایمنی را که انتقال را در جمعیت‌های متنوع‌تر کند می‌کنند، از بین می‌برد.[xlv] عوامل بیماری‌زا اکنون می‌توانند حول ژنوتیپ‌های ایمنی معمول میزبان، به‌سرعت تطور یابند. در همین حال، شرایط پرجمعیت بر واکنش دستگاه ایمنی تأثیر منفی می‌گذارد.[xlvi] اندازه و تراکم بیشتر جمعیتِ حیوانات مزرعه در مزارع کارخانه‌ای، انتقال و ابتلای مکرر بیشتر را تسهیل می‌کند.[xlvii] توان عملیاتی بالا که بخشی از هر تولید صنعتی است، موجودی دائماً تجدیدیافته‌ای از مستعدان بیماری را در سطوح انبار، مزرعه و منطقه فراهم می‌کند و از تطور مرگباریِ عوامل بیماری‌زا لگام برمی‌دارد.[xlviii] اسکان شمار زیادی از حیوانات در کنار هم، به حال آن گونه‌هایی از عوامل بیماری‌زا مساعد است که بهتر از همه بتوانند آن جانوران را کن‌فیکون کنند. کاهش سن کشتار -به شش هفته در مرغ‌ها- احتمالاً عوامل بیماری‌زایی را گزینش می‌کند که قادرند از سیستم‌های ایمنی نیرومندتر جان به درببرند.[xlix] افزایش وسعت جغرافیایی تجارت و صادرات حیوانات زنده باعث افزایش تنوع بخش‌های ژنومی شده که عوامل بیماری‌زای مرتبط با آن حیوانات با هم تبادل می‌کنند، و نرخ کاوش عاملان بیماری‌زا در امکانات تطوری خود را افزایش داده است.[l]
اگرچه تطور عامل بیماری‌زا در تمام این راه‌ها به‌پیش می‌تازد، اما مداخله‌ای حتی به درخواست خود صنعت [برای جلوگیری از این تطور] درکار نیست، غیر از مداخلاتی که برای حفظ حاشیه‌های مالیِ هر بخش در برابر شرایط اضطراری ناگهانی ناشی از شیوع بیماری لازم است.[li] گرایش این روند در جهت بازرسی‌های کم‌تر حکومت از مزارع و کارخانه‌های فرآوری، تصویب قانون علیه نظارت حکومتی و افشاگری‌های اکتیویستی، و قوانین حتی علیه تهیه‌ی گزارش در باب مشخصات شیوع‌های مرگبار در رسانه‌ها است. علی‌رغم پیروزی‌های اخیر دادگاه علیه آلودگی خوک و سموم دفع آفات، فرمانروایی خصوصی بر تولید همچنان به‌تمامی بر سود تمرکز دارد. خسارات ناشی از شیوع بیماری‌های حاصله به دام‌های زنده، محصولات زراعی، حیات‌وحش، کارگران، حکومت‌های محلی و ملی، سیستم‌های بهداشت عمومی و سیستم‌های کشاورزی متناوب در خارج از کشور، به‌عنوان موضوعی دارای اولویت ملی به جامعه تحمیل می‌شود. در ایالات‌متحده، مرکز کنترل بیماری گزارش می‌دهد که شیوع‌های ناشی از مواد غذایی از نظر تعداد ایالات تحت‌تأثیر و افراد آلوده در حال گسترش هستند.[lii]
یعنی اگر بیگانگی سرمایه را واشکافی کنیم شاهد پشتیبانی از عوامل بیماری‌زا هستیم. درحالی‌که منفعت عمومی در پشت دروازه‌ی مزرعه و کارخانه‌ی مواد غذایی متوقف می‌شود، عوامل بیماری‌زا از سد امنیت زیستی که صنعت مایل به تقبل هزینه‌های آن است، عبور می‌کند و به عموم مردم معطوف می‌شود. تولید روزمره بازنمود قمار اخلاقی پرسودی است که مشترکات بهداشتی ما را می‌فرساید و به‌تحلیل می‌برد.
آزادسازی
در نیویورک، یکی از بزرگ‌ترین شهرها در جهان با یک نیمکره فاصله از سرچشمه‌ی ویروس، که اهالی آن از ترس کووید-19در خانه‌هایشان پناه گرفته‌اند، کنایه‌ی گویایی وجود دارد. میلیون‌ها نفر از نیویورکی‌ها در اقامتگاه‌هایی پنهان شده‌اند که تا همین اواخر زیر نظر فردی به نام آلیشیا گلن[31] بود: معاون شهردار این شهر برای مسکن و توسعه‌ی اقتصادی تا سال 2018.[liii] گلن از مدیران سابق گلدمن ساکس[32] است. او بر گروه سرمایه‌گذاری شهری آن شرکت سرمایه‌گذاری نظارت می‌کرد. این گروه سرمایه‌ی پروژه‌ها را در انواع محله‌هایی تأمین می‌کند که سایر واحدهای آن شرکت به اعمال محدودیت بر پرداخت وام به همان محلات کمک می‌کنند.[liv]البته گلن به‌هیچ‌وجه شخصاً مقصر این شیوع نیست بلکه بیشتر نماد ارتباطی است که بیشترین تأثیر را دارد. سه سال قبل از استخدام او در شهر، به دنبال بحران مسکن و رکود بزرگ که تا حدی مخلوق خود آن بود، کارفرمای پیشین او همراه با جی. پی. مورگان،[33] بانک آمریکا، سیتی‌گروپ،[34] ولز فارگو و شرکا[35] و مورگان استنلی،[36] 63 درصد از تأمین اعتبار وام اضطراری فدرال حاصله را به جیب زدند.[lv] گلدمن ساکس که از نظارت خلاص شده بود ، به سوی متنوع‌سازی اموالی که از بحران به جیب زده بود، حرکت کرد. گلدمن ساکس 60 درصد از سهام شرکت سرمایه‌گذاری و توسعه‌ی شوانگهای[37] را خرید؛ یعنی همان بخش از کشاورزی تجاری غول‌آسای چینی که شرکت مواد غذایی اسمیت‌فیلد[38] مستقر در ایالات‌متحده، بزرگ‌ترین تولیدکننده‌ی گوشت خوک در جهان، را خریداری کرده بود.[lvi] در ازای 300 میلیون دلار، شرکت گلدمن ساکس همچنین تملک تمام و کمال ده مرغداری را در فوجیان[39] و هونان،[40] یک استان آن‌طرف‌تر از ووهان و کاملاً درون حوزه‌ی واگیر خوراک وحشی آن شهر، به دست آورد.[lvii] گلدمن ساکس تا 300 میلیون دلار دیگر همراه با بانک دویچه در پرورش خوک در همان استان‌ها سرمایه‌گذاری کرد.[lviii]
جغرافیاهای رابطه‌مند که در بالا مورد کاوش قرار گرفتند، دور کاملی زده و به نقطه‌ی اول بازگشته‌اند. بیماری عالم‌گیری وجود دارد که در حال حاضر حوزه‌های انتخابیه‌ی گلن را آپارتمان به آپارتمان در سراسر نیویورک، بزرگ‌ترین کانون کووید-19 در ایالات‌متحده، بیمار می‌کند. اما هرقدر هم که در این نمونه ممکن است سرمایه‌گذاری گلدن ساکس نسبت به سیستمی در حد و اندازه‌ی کشاورزی چین کوچک و جزئی به‌نظر برسد، باید به این نکته اذعان کنیم که سرسلسله‌ی دورباطل علل شیوع این بیماری تا حدودی در بدو امر از نیویورک آغاز شد.
انگشت اتهام ملی‌گرا، از عبارت «ویروس چینی» نژادپرستانه‌ی ترامپ گرفته تا سراسر پیوستار لیبرال، نقش هیأت جهانی درهم‌تنیده‌ی دولت و سرمایه را [در بروز این بیماری] پنهان می‌دارد.[lix] کارل مارکس آن‌ها را چنین توصیف می‌کرد: «برادران دشمن».[lx] مرگ و خسارت وارد آمده به کارگران در میدان نبرد، در حوزه‌ی اقتصادی و اینک بر کاناپه‌هایشان در حالی که برای نفس کشیدن دست و پا می‌زنند، هم رقابت در میان نخبگان را که برای چنگ انداختن به منابع طبیعیِ رو به کاهش مانور می‌دهند، و هم وسایل مشترک آن‌ها را در [سازوکار] «تفرقه بینداز و حکومت کن» بر توده‌های بشریت گرفتار در چرخ‌دنده‌های این ماشین‌ها نشان می‌دهد.
به‌راستی، بیماری عالم‌گیری که از شیوه‌ی تولید سرمایه‌داری ناشی می‌شود و ازیک‌سو از دولت انتظار می‌رود که آن را مدیریت کند، می‌تواند فرصتی را فراهم کند که مدیران و ذی‌نفعان سیستم از سوی دیگر بتوانند از قبل آن به‌دنبال نفع مادی خودشان باشند. پنج سناتور ایالات‌متحده و بیست نماینده‌ی مجلس در اواسط فوریه میلیون‌ها دلار سهام شخصی را در صنایعی که احتمالاً در بیماری عالم‌گیر آتی آسیب می‌دیدند، فروختند.[lxi] سیاست‌مداران کسب‌وکارشان را بر اطلاعات درونی که عموم از آن آگاه نبودند، مبتنی می‌ساختند. این قضایا درحالی بود که برخی نمایندگان ادعاهای رسمی رژیم را مبنی بر اینکه بیماری عالم‌گیر اصلاً موجب چندان تهدیدی نشده است، کماکان تکرار می‌کردند.
فراسوی چنین قاپ‌زنی‌های آشکاری، فساد در کل ایالات‌متحده به‌صورتی نظام‌مند است و وقتی سرمایه‌گذاری‌ها این‌گونه به دیگران آب می‌شود، نشان از پایان چرخه‌ی انباشت ایالات‌متحده دارد.
چیزی نسبتاً نابهنگام در تلاش برای حفظ وضع کنونی وجود دارد، ولو آن‌که این وضع حول [تسلط] مالیه بر واقعیت زیست‌بوم‌های اصلی (و اپیدمیولوژی‌های مربوطه) که جریان انباشت مبتنی بر آن‌ها است، سازمان‌یافته باشد. برای خود گلدمن ساکس، این بیماری عالم‌گیر همانند بحران‌های قبلی، «فضایی برای رشد» ارائه می‌دهد:
ما با تکیه بر پیشرفت خوبی که تاکنون در روش‌های مختلف درمانی و واکسن‌ها صورت گرفته، در خوش‌بینی کارشناسان و پژوهش‌گران مختلف واکسن در شرکت‌های بیوتکنولوژی سهیم هستیم. ما معتقدیم که ترس با اولین شواهد مهم از چنین پیشرفتی فروکش خواهد کرد…
وقتی هدف پایان سال اساساً بالاتر باشد، تلاش برای معامله با هدف احتمالی پایین‌تر، برای معامله‌گران روزانه، نوسان‌گیران از بازار، و برخی مدیران صندوق‌های پوشش مخاطرهی سرمایه‌گذاری مناسب است، اما نه برای سرمایه‌گذاران بلندمدت. نکته‌ای به همان اندازه مهم این است که هیچ تضمینی وجود ندارد که بازار [در آینده] به سطوح پایین‌تری برسد که بتوان به‌عنوان توجیهی برای فروش امروز استفاده کرد. از سوی دیگر، ما اطمینان بیشتری داریم که با توجه به مقاومت و تفوق اقتصاد ایالات‌متحده، بازار سرانجام به هدف بالاتر خواهد رسید.
و سرانجام، ما واقعاً فکر می‌کنیم که سطوح فعلی فرصتی را فراهم می‌کنند تا به‌آهستگی به سطوح خطرپذیری سبد کنونی بیفزایند. برای کسانی که ممکن است پول نقد اضافی داشته و قدرت ماندگاری در تخصیص دارایی استراتژیک مناسب دارند، زمان مقتضی برای آغاز به افزودن تدریجی سهام استاندارد اند پروز S&P فرارسیده است.[lxii]
مردم سراسر جهان، وحشت‌زده از کشتار مداوم، به نتایج متفاوتی می‌رسند.[lxiii] دورپیمایی‌های سرمایه و تولید که عوامل بیماری‌زا مانند برچسب‌های رادیواکتیو یکی پس از دیگری بر روی آن علامت‌گذاری می‌کنند، امری خلاف وجدان تصور می‌شود.
چگونه می‌توان چنین سیستم‌هایی را فراتر از امور صرفاً اتفاقی و فرعی توصیف کرد، مانند کاری که ما تا اینجا انجام دادیم؟ گروه ما در میانه‌ی استنتاج مدلی است که از تلاش‌های پزشکی مدرن استعماری در سلامت زیست‌بومی[41] و سلامت یکپارچه‌ی جهانی[42] فراتر می‌رود. این‌ها همچنان تقصیر جنگل‌زدایی را که منجر به ظهور بیماری‌های مرگبار می‌شود، به گردن خرده‌مالکان بومی و محلی می‌اندازند .[lxiv]
نظریه‌ی عمومی ما درباره‌ی ظهور بیماری نولیبرال، بله از جمله در چین، موارد ذیل را درهم می‌آمیزد:
- – دورپیمایی‌های جهانی سرمایه
- – گسترش سرمایه‌ی مذکور در نابود کردن پیچیدگی زیست‌محیطی منطقه، یعنی همان پیچیدگی که مانع از رشد جمعیت عامل بیماری‌زای بدخیم می‌شد؛
- – افزایش ناشی از [تخریب محیط‌زیست] در نرخ و وسعت طبقه‌بندی وقایع سرریز [بیماری]؛
- – گسترش دورپیمایی‌های کالایی حاشیه‌ی شهرها که این عوامل بیماری‌زای به‌تازگی سرریز کرده در دام زنده و کارگران را از عمیق‌ترین مناطق داخلی کشور به مناطق شهری منتقل می‌کند؛
- – شبکه‌های رو به رشد مسافرت جهانی (و تجارت دام) که عوامل بیماری‌زا را در یک‌چشم به هم زدن از شهرهای مذکور به باقی جهان تحویل می‌دهند؛
- – راه‌هایی که این شبکه‌ها را بسیار سریع‌تر می‌کنند و موجب تطور مرگباریِ بیشترِ عوامل بیماری‌زا در دام و همچنین افراد می‌شوند؛
- – و در میان سایر تحمیل‌ها، کمیابی تولیدمثل دام‌های صنعتی در محل که انتخاب طبیعی را به‌عنوان یکی از خدمات زیست‌بوم که حفاظت بی‌درنگ (و تقریباً رایگان) در برابر بیماری فراهم می‌کند، از بین می‌برد.
فرض عملیاتی بنیادین این است که علت کووید-19 و سایر این‌گونه عوامل بیماری‌زا را نه‌فقط در ابژه‌ی هر یک از عوامل واگیردار یا مسیر بالینی آن، بلکه همچنین باید در حوزه‌ی روابط زیست‌بومی یافت که سرمایه و سایر علل ساختاری به نفع خودشان غصب کرده‌اند.[lxv] طیف گسترده‌ای از عوامل بیماری‌زا، بازنمود گونه‌های مختلف، میزبان‌های منبع، شیوه‌های انتقال، دوره‌های بالینی و نتایج اپیدمیولوژیک، تمام علائمی که ما را با چشمان بیرون زده از حدقه در هنگام [وقوع] هر شیوع دوان‌دوان به سراغ موتورهای جستجو می‌فرستند، نشانگر نقاط و مسیرهای مختلف در امتداد انواع یکسانی از دورپیمایی‌های استفاده از زمین و انباشت ارزش هستند.
برنامه‌ی عمومی مداخله به‌موازات و به‌مراتب فراتر از ویروسی خاص باید جریان یابد.
برای اجتناب از بدترین نتایجی که در آینده پدید می‌آیند، گذار بزرگ بعدی بشریت باید بیگانگی‌زدایی باشد: رها کردن ایدئولوژی‌های استعماری، بازگرداندن بشر به چرخه‌های نوزایی زمین، و کشف مجدد شمّ ما از فردیت در کثرت، فراسوی سرمایه و دولت.[lxvi] بااین‌حال، اقتصادگرایی به معنای این باور که همه‌ی علل تنها اقتصادی هستند، به‌اندازه‌ی کافی آزادی‌بخش نخواهد بود. سرمایه‌داری جهانی، مار هزارسری است که لایه‌های متعدد روابط اجتماعی را به تصاحب خویش درمی‌آورد، درونی می‌کند و نظم می‌بخشد.[lxvii] سرمایه‌داری در گستره‌ای از زمینه‌های پیچیده و درهم‌تنیده‌ی نژاد، طبقه و جنسیت در جریان تحقق نظام‌های ارزشی منطقه‌ای، مکان به مکان، عمل می‌کند.
با خطر پذیرش احکام آنچه دانا هاراوی[43] مورخ به‌عنوان تاریخ نجات مردود می‌شمرد -«آیا می‌توانیم بمب را به‌موقع خنثی کنیم؟»- بیگانگی‌زدایی باید این سلسله‌مراتب چندوجهی ستم و شیوه‌های مختص به محلِ تعامل آن با انباشت را منحل سازد.[lxviii] در امتداد مسیر، باید از میان بازتصاحب‌های گسترده‌ی سرمایه در پهنه‌ی انواع ماتریالیسم تولیدی، اجتماعی و نمادین، راه خود را پیدا کنیم.[lxix] یعنی از میان آنچه جمعاً در تمامیت‌خواهی خلاصه می‌شود. سرمایه‌داری همه‌چیز را کالایی می‌کند: اکتشاف مریخ در اینجا، خوابیدن در آنجا، تالاب‌های لیتیوم، تعمیر ونتیلاتور، حتی خود پایداری و غیره. این جایگشت‌های فراوان بسیار فراتر از کارخانه و مزرعه یافت می‌شوند. تمام شیوه‌هایی که تقریباً همه‌کس در همه‌جا تابع بازار هستند -در طی دوره‌ای مانند اکنون، سیاست‌مداران به‌طور روزافزونحالتی انسان‌گونه به بازار می‌بخشند- نمی‌تواند از این روشن‌تر باشد.[lxx]
سخن کوتاه، مداخله‌ی موفقیت‌آمیزی که مانع از کشتن شدن یک میلیارد نفر توسط هر یک از عوامل بیماری‌زای بسیاری بشود که در سراسر دورپیمایی اقتصاد کشاورزی صف بسته‌اند، باید از مسیر رویارویی جهانی با سرمایه و نمایندگان محلی آن بگذرد، هرچقدر هم که هر یک از سربازان پیاده‌ی منفرد بورژوازی، از جمله گلن، برای کاهش آسیب تلاش کنند. همان‌طور که گروه ما در برخی از آخرین کارهایمان توضیح می‌دهد، کشاورزی تجاری در حال جنگ با سلامت عمومی است.[lxxi] و سلامت عمومی دارد می‌بازد.
با‌وجوداین، اگر بشریت گسترده‌تر در چنین تضاد نسلی پیروز شود، می‌توانیم دوباره خودمان را به متابولیسم سیاره‌ای متصل کنیم که گرچه در اماکن مختلف به شکل متفاوتی تجلی می‌یابد، زیست‌بوم‌ها و اقتصادهای ما را از نو به هم وصل می‌کند.[lxxii] چنین آرمان‌هایی بیش از صرفاً مسائل اتوپیایی هستند. با انجام این کار، درباره‌ی راه‌حل‌های بی‌واسطه به همگرایی می‌رسیم. ما از پیچیدگی جنگل محافظت می‌کنیم که عوامل بیماری‌زای مرگبار را از ردیف کردن میزبان‌ها برای شلیک مستقیم به شبکه‌ی مسافرتی جهان بازمی‌دارد.[lxxiii] ما تنوع دام‌ها و محصولات زراعی را از نو برقرار می‌کنیم و دامداری و زراعت را از نو در مقیاسی یکپارچه می‌سازیم که مانع از رشد و نمو عوامل بیماری‌زا در حدت و وسعت جغرافیایی می‌شود.[lxxiv] ما به حیوانات خوراکی اجازه می‌دهیم که در محل تولیدمثل کنند. این امر، انتخاب طبیعی را از نو می‌آغازد که به تطور سیستم ایمنی اجازه می‌دهد تا عوامل بیماری‌زا را بی‌درنگ ردیابی کند. درمجموع، ما دیگر طبیعت و اجتماع را که چنین سرشار از تمام آن چیزی هستند که برای زنده ماندن نیاز داریم، صرفاً رقیب یکدیگر برای از میدان به درکردن هم، در نظر نمی‌گیریم.
راه برون‌رفت ما دست‌کمی از زایش جهانی [جدید] ندارد (یا شاید بیشتر در امتداد خطوط بازگشت به زمین). همچنین –با بالا زدن آستین‌ها- به حل بسیاری از مبرم‌ترین مشکلات ما کمک خواهد کرد. هیچ‌کدام از ما که از نیویورک تا پکن در اتاق نشیمن خود گیر افتاده‌ایم، یا بدتر از آن، بر پدر متوفای خود سوگواری می‌کنیم، نمی‌خواهیم دوباره گرفتار چنین شیوعی بشویم. بله، بیماری‌های واگیردار، بزرگ‌ترین منبع مرگ‌ومیر زودرس ما در بخش اعظم تاریخ بشر، همچنان تهدید محسوب می‌شوند. اما با توجه به رساله‌هایی که درباره‌ی عوامل بیماری‌زا اکنون در حال گردش هستند، بدترین سرریز اکنون تقریباً سالانه، ما احتمالاً در مدت‌زمانی بسیار کوتاه‌تر از سکون صدساله از 1918 با بیماری عالم‌گیر مرگبار دیگری مواجه خواهیم شد. آیا می‌توانیم شیوه‌های تصاحب طبیعت را به شکل بنیادی تعدیل کنیم تا در برابر بیماری‌های واگیردار به آتش‌بس برسیم؟
منبع:
https://monthlyreview.org/2020/03/27/covid-19-and-circuits-of-capital/
[1] SARS-CoV-2
[2] Centers for Disease Control and Protection
[3] Nassim Taleb
[4] Rodrick Wallace
[5] Centers for Disease Control (CDC)
[6] Luis Fernando Chaves
[7] Richard Levins
[8] Richard Lewontin
[9] Remdesivir
[10] Chloroquine
[11] Batshit crazy
[12] Salmonella
[13] Campylobacter
[14] Colgate-Palmolive
[15] Johnson & Johnson
[16] Soybean Republics
[17] Desakota
[18] Zwischenstadt
[19] Mike Davis
[20] Anthropogenic
[21] Campylobacter
[22] Cryptosporidium
[23] Cyclospora
[24] Ebola Reston
[25] Escherichia coli O157:H7
[26] Listeria
[27] Nipah
[28] Q Fever
[29] Vibrio
[30] Yersinia
[31] Alicia Glen
[32] Goldman Sachs
[33] JPMorgan
[34] Citigroup
[35] Wells Fargo & Co.
[36] Morgan Stanley
[37] Shuanghui Investment and Development
[38] Smithfield Foods
[39] Fujian
[40] Hunan
[41] Ecohealth
[42] One Health
[43] Donna Haraway
پی‌نوشت‌های متن اصلی:
[i] Max Roser, Hannah Ritchie, and Esteban Ortiz-Ospina, “Coronavirus Disease (COVID-19)—Statistics and Research,” Our World in Data, accessed March 22, 2020.
[ii] Brian M. Rosenthal, Joseph Goldstein, and Michael Rothfeld, “Coronavirus in N.Y.: ‘Deluge’ of Cases Begins Hitting Hospitals,” New York Times, March 20, 2020.
[iii] Hannah Rappleye, Andrew W. Lehren, Laura Stricklet, and Sarah Fitzpatrick, “’The System Is Doomed’: Doctors, Nurses, Sound off in NBC News Coronavirus Survey,” NBC News, March 20, 2020.
[iv] Eliza Relman, “The Federal Government Outbid States on Critical Coronavirus Supplies After Trump Told Governors to Get Their Own Medical Equipment,” Business Insider, March 20, 2020; David Oliver, “Trump Announces U.S.-Mexico Border Closure to Stem Spread of Coronavirus,” USA Today, March 19, 2020.
[v] Neil M. Ferguson et al. on behalf of the Imperial College COVID-19 Response Team, “Impact of Non-Pharmaceutical Interventions (NPIs) to Reduce COVID-19 Mortality and Healthcare Demand,” March 16, 2020.
[vi] Nassim Nicholas Taleb, The Black Swan (New York: Random House, 2007); Chen Shen, Nassim Nicholas Taleb, and Yaneer Bar-Yam, “Review of Ferguson et al. ‘Impact of Non-Pharmaceutical Interventions,’” New England Complex Systems Institute, March 17, 2020.
[vii] NewTmrw, Twitter post, March 21, 2020.
[viii] Rodrick Wallace, “Pandemic Firefighting vs. Pandemic Fire Prevention” (unpublished manuscript, March 20, 2020). Available upon request.
[ix] Jonathan Allen, “Trump’s Not Worried About Coronavirus: But His Scientists Are,” NBC News, February 26, 2020; Deb Riechmann, “Trump Disbanded NSC Pandemic Unit That Experts Had Praised,” AP News, March 14, 2020.
[x] David E. Sanger, Eric Lipton, Eileen Sullivan, and Michael Crowley, “Before Virus Outbreak, a Cascade of Warnings Went Unheeded,” New York Times, March 19, 2020.
[xi] Marisa Taylor, “Exclusive: U.S. Axed CDC Expert Job in China Months Before Virus Outbreak,” Reuters, March 22, 2020.
[xii] Howard Waitzkin, ed., Health Care Under the Knife: Moving Beyond Capitalism for Our Health (New York: Monthly Review Press, 2018).
[xiii] Richard Lewontin and Richard Levins, “Let the Numbers Speak,” International Journal of Health Services 30, no. 4 (2000): 873–77.
[xiv] Owen Matthews, “Britain Drops Its Go-It-Alone Approach to Coronavirus,” Foreign Policy, March 17, 2020; Rob Wallace, “Pandemic Strike,” Uneven Earth, March 16, 2020; Isabel Frey, “‘Herd Immunity’ Is Epidemiological Neoliberalism,” Quarantimes, March 19, 2020.
[xv] Adam Payne, “Spain Has Nationalized All of Its Private Hospitals as the Country Goes into Coronavirus Lockdown,” Business Insider, March 16, 2020.
[xvi] Jeva Lange, “Senegal Is Reportedly Turning Coronavirus Tests Around ‘within 4 Hours’ While Americans Might Wait a Week,” Yahoo News, March 12, 2020
[xvii] Steph Sterling and Julie Margetta Morgan, New Rules for the 21st Century: Corporate Power, Public Power, and the Future of Prescription Drug Policy in the United States (New York: Roosevelt Institute, 2019).
[xviii] Jason Koebler, “Hospitals Need to Repair Ventilators: Manufacturers Are Making That Impossible,” Vice, March 18, 2020.
[xix] Manli Wang et al., “Remdesivir and Chloroquine Effectively Inhibit the Recently Emerged Novel Coronavirus (2019-nCoV) In Vitro,” Cell Research 30 (2020): 269–71.
[xx] “Autonomous Groups Are Mobilizing Mutual Aid Initiatives to Combat the Coronavirus,” It’s Going Down, March 20, 2020.
[xxi] Kristian G. Andersen, Andrew Rambaut, W. Ian Lipkin, Edward C. Holmes, and Robert F. Garry, “The Proximal Origin of SARS-CoV-2,” Nature Medicine (2020).
[xxii] Rob Wallace, “Notes on a Novel Coronavirus,” MR Online, January 29, 2020.
[xxiii] Marius Gilbert et al., “Preparedness and Vulnerability of African Countries Against Importations of COVID-19: A Modelling Study,” Lancet 395, no. 10227 (2020): 871–77.
[xxiv] Juanjuan Sun, “The Regulation of ‘Novel Food’ in China: The Tendency of Deregulation,” European Food and Feed Law Review 10, no. 6 (2015): 442–48.
[xxv] Emma G. E. Brooks, Scott I. Robertson, and Diana J. Bell, “The Conservation Impact of Commercial Wildlife Farming of Porcupines in Vietnam,” Biological Conservation 143, no. 11 (2010): 2808–14.
[xxvi] Mindi Schneider, “Wasting the Rural: Meat, Manure, and the Politics of Agro-Industrialization in Contemporary China,” Geoforum 78 (2017): 89–97.
[xxvii] Robert G. Wallace, Luke Bergmann, Lenny Hogerwerf, Marius Gilbert, “Are Influenzas in Southern China Byproducts of the Region’s Globalising Historical Present?,” in Influenza and Public Health: Learning from Past Pandemics, ed. Jennifer Gunn, Tamara Giles-Vernick, and Susan Craddock (London: Routledge, 2010); Alessandro Broglia and Christian Kapel, “Changing Dietary Habits in a Changing World: Emerging Drivers for the Transmission of Foodborne Parasitic Zoonoses,” Veterinary Parasitology 182, no. 1 (2011): 2–13.
[xxviii] David Molyneux et al., “Zoonoses and Marginalised Infectious Diseases of Poverty: Where Do We Stand?,” Parasites & Vectors 4, no. 106 (2011).
[xxix] Stephen S. Morse et al., “Prediction and Prevention of the Next Pandemic Zoonosis,” Lancet 380, no. 9857 (2012): 1956–65; Rob Wallace, Big Farms Make Big Flu: Dispatches on Infectious Disease, Agribusiness, and the Nature of Science (New York: Monthly Review Press, 2016).
[xxx] Robert G. Wallace et al., “The Dawn of Structural One Health: A New Science Tracking Disease Emergence Along Circuits of Capital,” Social Science & Medicine 129 (2015): 68–77; Wallace, Big Farms Make Big Flu.
[xxxi] Steven Cummins, Sarah Curtis, Ana V. Diez-Roux, and Sally Macintyre, “Understanding and Representing ‘Place’ in Health Research: A Relational Approach,” Social Science & Medicine 65, no. 9 (2007): 1825–38; Luke Bergmann and Mollie Holmberg, “Land in Motion,” Annals of the American Association of Geographer, 106, no. 4 (2016): 932–56; Luke Bergmann, “Towards Economic Geographies Beyond the Nature-Society Divide,” Geoforum 85 (2017): 324–35.
[xxxii] Andrew K. Jorgenson, “Unequal Ecological Exchange and Environmental Degradation: A Theoretical Proposition and Cross-National Study of Deforestation, 1990–2000,” Rural Sociology 71, no. 4 (2006): 685–712; Becky Mansfield, Darla K. Munroe, and Kendra McSweeney, “Does Economic Growth Cause Environmental Recovery? Geographical Explanations of Forest Regrowth,” Geography Compass 4, no. 5 (2010): 416–27; Susanna B. Hecht, “Forests Lost and Found in Tropical Latin America: The Woodland ‘Green Revolution,’” Journal of Peasant Studies 41, no. 5 (2014): 877–909; Gustavo de L. T. Oliveira, “The Geopolitics of Brazilian Soybeans,” Journal of Peasant Studies 43, no. 2 (2016): 348–72.
[xxxiii] Mariano Turzi, “The Soybean Republic,” Yale Journal of International Affairs 6, no. 2 (2011); Rogério Haesbaert, El Mito de la Desterritorialización: Del ‘Fin de Los Territorios’ a la Multiterritorialidad (Mexico City: Siglo Veintiuno, 2011); Clara Craviotti, “Which Territorial Embeddedness? Territorial Relationships of Recently Internationalized Firms of the Soybean Chain,” Journal of Peasant Studies 43, no. 2 (2016): 331–47.
[xxxiv] Wendy Jepson, Christian Brannstrom, and Anthony Filippi, “Access Regimes and Regional Land Change in the Brazilian Cerrado, 1972–2002,” Annals of the Association of American Geographers 100, no. 1 (2010): 87–111; Patrick Meyfroidt et al., “Multiple Pathways of Commodity Crop Expansion in Tropical Forest Landscapes,” Environmental Research Letters 9, no 7 (2014); Oliveira, “The Geopolitics of Brazilian Soybeans”; Javier Godar, “Balancing Detail and Scale in Assessing Transparency to Improve the Governance of Agricultural Commodity Supply Chains,” Environmental Research Letters 11, no. 3 (2016).
[xxxv] Rodrick Wallace et al., Clear-Cutting Disease Control: Capital-Led Deforestation, Public Health Austerity, and Vector-Borne Infection (Basel: Springer, 2018).
[xxxvi] Mike Davis, Planet of Slums (New York: Verso, 2016); Marcus Moench & Dipak Gyawali, Desakota: Reinterpreting the Urban-Rural Continuum (Kathmandu: Institute for Social and Environmental Transition, 2008); Hecht, “Forests Lost and Found in Tropical Latin America.”
[xxxvii] Ariel E. Lugo, “The Emerging Era of Novel Tropical Forests,” Biotropica 41, no. 5 (2009): 589–91.
[xxxviii] Robert G. Wallace and Rodrick Wallace, eds., Neoliberal Ebola: Modeling Disease Emergence from Finance to Forest and Farm (Basel: Springer, 2016); Wallace et al., Clear-Cutting Disease Control; Giorgos Kallis and Erik Swyngedouw, “Do Bees Produce Value? A Conversation Between an Ecological Economist and a Marxist Geographer,” Capitalism Nature Socialism 29, no. 3 (2018): 36–50.
[xxxix] Robert G. Wallace et al., “Did Neoliberalizing West African Forests Produce a New Niche for Ebola?,” International Journal of Health Services 46, no. 1 (2016): 149–65.
[xl] Wallace and Wallace, Neoliberal Ebola.
[xli] Júlio César Bicca-Marques and David Santos de Freitas, “The Role of Monkeys, Mosquitoes, and Humans in the Occurrence of a Yellow Fever Outbreak in a Fragmented Landscape in South Brazil: Protecting Howler Monkeys Is a Matter of Public Health,” Tropical Conservation Science 3, no. 1 (2010): 78–89; Júlio César Bicca-Marques et al., “Yellow Fever Threatens Atlantic Forest Primates,” Science Advances e-letter, May 25, 2017; Luciana Inés Oklander et al., “Genetic Structure in the Southernmost Populations of Black-and-Gold Howler Monkeys (Alouatta caraya) and Its Conservation Implications,” PLoS ONE 12, no. 10 (2017); Natália Coelho Couto de Azevedo Fernandes et al., “Outbreak of Yellow Fever Among Nonhuman Primates, Espirito Santo, Brazil, 2017,” Emerging Infectious Diseases 23, no. 12 (2017): 2038–41; Daiana Mir, “Phylodynamics of Yellow Fever Virus in the Americas: New Insights into the Origin of the 2017 Brazilian Outbreak,” Scientific Reports 7, no. 1 (2017).
[xlii] Mike Davis, The Monster at Our Door: The Global Threat of Avian Flu (New York: New Press, 2005); Jay P. Graham et al., “The Animal-Human Interface and Infectious Disease in Industrial Food Animal Production: Rethinking Biosecurity and Biocontainment,” Public Health Reports 123, no. 3 (2008): 282–99; Bryony A. Jones et al., “Zoonosis Emergence Linked to Agricultural Intensification and Environmental Change,” PNAS110, no. 21 (2013): 8399–404; Marco Liverani et al., “Understanding and Managing Zoonotic Risk in the New Livestock Industries,” Environmental Health Perspectives 121, no, 8 (2013); Anneke Engering, Lenny Hogerwerf, and Jan Slingenbergh, “Pathogen-Host-Environment Interplay and Disease Emergence,” Emerging Microbes and Infections 2, no. 1 (2013); World Livestock 2013: Changing Disease Landscapes (Rome: Food and Agriculture Organization of the United Nations, 2013).
[xliii] Robert V. Tauxe, “Emerging Foodborne Diseases: An Evolving Public Health Challenge,” Emerging Infectious Diseases 3, no. 4 (1997): 425–34; Wallace and Wallace, Neoliberal Ebola; Ellyn P. Marder et al., “Preliminary Incidence and Trends of Infections with Pathogens Transmitted Commonly Through Food—Foodborne Diseases Active Surveillance Network, 10 U.S. Sites, 2006–2017,” Morbidity and Mortality Weekly Report 67, no. 11 (2018): 324–28.
[xliv] Robert G. Wallace, “Breeding Influenza: The Political Virology of Offshore Farming,” Antipode 41, no. 5 (2009): 916–51; Robert G. Wallace et al., “Industrial Agricultural Environments,” in The Routledge Handbook of Biosecurity and Invasive Species, ed. Juliet Fall, Robert Francis, Martin A. Schlaepfer, and Kezia Barker (New York: Routledge, forthcoming).
[xlv] John H. Vandermeer, The Ecology of Agroecosystems (Sudbury, MA: Jones and Bartlett, 2011); Peter H. Thrall et al., “Evolution in Agriculture: The Application of Evolutionary Approaches to the Management of Biotic Interactions in Agro-Ecosystems,” Evolutionary Applications 4, no. 2 (2011): 200–15; R. Ford Denison, Darwinian Agriculture: How Understanding Evolution Can Improve Agriculture (Princeton: Princeton University Press, 2012); Marius Gilbert, Xiangming Xiao, and Timothy Paul Robinson, “Intensifying Poultry Production Systems and the Emergence of Avian Influenza in China: A ‘One Health/Ecohealth’ Epitome,” Archives of Public Health 75 (2017).
[xlvi] Mohammad Houshmar et al., “Effects of Prebiotic, Protein Level, and Stocking Density on Performance, Immunity, and Stress Indicators of Broilers,” Poultry Science 91, no. 2 (2012): 393–401; A. V. S. Gomes et al., “Overcrowding Stress Decreases Macrophage Activity and Increases Salmonella Enteritidis Invasion in Broiler Chickens,” Avian Pathology 43, no. 1 (2014): 82–90; Peyman Yarahmadi, Hamed Kolangi Miandare, Sahel Fayaz, and Christopher Marlowe A. Caipang, “Increased Stocking Density Causes Changes in Expression of Selected Stress- and Immune-Related Genes, Humoral Innate Immune Parameters and Stress Responses of Rainbow Trout (Oncorhynchus mykiss),” Fish & Shellfish Immunology 48 (2016): 43–53; Wenjia Li et al., “Effect of Stocking Density and Alpha-Lipoic Acid on the Growth Performance, Physiological and Oxidative Stress and Immune Response of Broilers,” Asian-Australasian Journal of Animal Studies 32, no, 12 (2019).
[xlvii] Virginia E. Pitzer et al., “High Turnover Drives Prolonged Persistence of Influenza in Managed Pig Herds,” Journal of the Royal Society Interface 13, no. 119 (2016); Richard K. Gast et al., “Frequency and Duration of Fecal Shedding of Salmonella Enteritidis by Experimentally Infected Laying Hens Housed in Enriched Colony Cages at Different Stocking Densities,” Frontiers in Veterinary Science (2017); Andres Diaz et al., “Multiple Genome Constellations of Similar and Distinct Influenza A Viruses Co-Circulate in Pigs During Epidemic Events,” Scientific Reports 7 (2017).
[xlviii] Katherine E. Atkins et al., “Modelling Marek’s Disease Virus (MDV) Infection: Parameter Estimates for Mortality Rate and Infectiousness,” BMC Veterinary Research 7, no. 70 (2011); John Allen and Stephanie Lavau, “‘Just-in-Time’ Disease: Biosecurity, Poultry and Power,” Journal of Cultural Economy 8, no. 3 (2015): 342–60; Pitzer et al., “High Turnover Drives Prolonged Persistence of Influenza in Managed Pig Herds”; Mary A. Rogalski, “Human Drivers of Ecological and Evolutionary Dynamics in Emerging and Disappearing Infectious Disease Systems,” Philosophical Transactions of the Royal Society B 372, no. 1712 (2017).
[xlix] Wallace, “Breeding Influenza”; Katherine E. Atkins et al., “Vaccination and Reduced Cohort Duration Can Drive Virulence Evolution: Marek’s Disease Virus and Industrialized Agriculture,” Evolution 67, no. 3 (2013): 851–60; Adèle Mennerat, Mathias Stølen Ugelvik, Camilla Håkonsrud Jensen, and Arne Skorping, “Invest More and Die Faster: The Life History of a Parasite on Intensive Farms,” Evolutionary Applications10, no. 9 (2017): 890–96.
[l] Martha I. Nelson et al., “Spatial Dynamics of Human-Origin H1 Influenza A Virus in North American Swine,” PLoS Pathogens 7, no. 6 (2011); Trevon L. Fuller et al., “Predicting Hotspots for Influenza Virus Reassortment,” Emerging Infectious Diseases 19, no. 4 (2013): 581–88; Rodrick Wallace and Robert G. Wallace, “Blowback: New Formal Perspectives on Agriculturally-Driven Pathogen Evolution and Spread,” Epidemiology and Infection 143, no. 10 (2014): 2068–80; Ignacio Mena et al., “Origins of the 2009 H1N1 Influenza Pandemic in Swine in Mexico,” eLife 5 (2016); Martha I. Nelson et al., “Human-Origin Influenza A(H3N2) Reassortant Viruses in Swine, Southeast Mexico,” Emerging Infectious Diseases 25, no. 4 (2019): 691–700.
[li] Wallace, Big Farms Make Big Flu, 192–201.
[lii] “Safer Food Saves Lives,” Centers for Disease Control and Prevention, November 3, 2015; Lena H. Sun, “Big and Deadly: Major Foodborne Outbreaks Spike Sharply,” Washington Post, November 3, 2015; Mike Stobbe, “CDC: More Food Poisoning Outbreaks Cross State Lines,” KSL, November 3, 2015.
[liii] Sally Goldenberg, “Alicia Glen, Who Oversaw de Blasio’s Affordable Housing Plan and Embattled NYCHA, to Depart City Hall,” Politico, December 19, 2018.
[liv] Gary A. Dymski, “Racial Exclusion and the Political Economy of the Subprime Crisis,” Historical Materialism 17 (2009): 149–79; Harold C. Barnett, “The Securitization of Mortgage Fraud,” Sociology of Crime, Law and Deviance 16 (2011): 65–84.
[lv] Bob Ivry, Bradley Keoun, and Phil Kuntz, “Secret Fed Loans Gave Banks $13 Billion Undisclosed to Congress,” Bloomberg, November 21, 2011.
[lvi] Michael J. de la Merced and David Barboza, “Needing Pork, China Is to Buy a U.S. Supplier,” New York Times, May 29, 2013.
[lvii] “Goldman Sachs Pays US$300m for Poultry Farms,” South China Morning Post, August 4, 2008.
[lviii] “Goldman Sachs Invests in Chinese Pig Farming,” Pig Site, August 5, 2008.
[lix] Katie Rogers, Lara Jakes, Ana Swanson, “Trump Defends Using ‘Chinese Virus’ Label, Ignoring Growing Criticism,” New York Times, March 18, 2020.
[lx] Karl Marx, Capital: A Critique of Political Economy, vol. 3 (New York: Penguin, 1993), 362.
[lxi] Eric Lipton, Nicholas Fandos, Sharon LaFraniere, and Julian E. Barnes, “Stock Sales by Senator Richard Burr Ignite Political Uproar,” New York Times, March 20, 2020.
[lxii] Sharmin Mossavar-Rahmani et al., “ISG Insight: From Room to Grow to Room to Fall,” Goldman Sachs’ Investment Strategy Group.
[lxiii] “Corona Crisis: Resistance in a Time of Pandemic,” Marx21, March 21, 2020; International Assembly of the Peoples and Tricontinental Institute for Social Research, “In Light of the Global Pandemic, Focus Attention on the People,” Tricontinental, March 21, 2020.
[lxiv] Wallace et al., “The Dawn of Structural One Health.”
[lxv] Wallace et al., “Did Neoliberalizing West African Forests Produce a New Niche for Ebola?”; Wallace et al., Clear-Cutting Disease Control.
[lxvi] Ernest Mandel, “Progressive Disalienation Through the Building of Socialist Society, or the Inevitable Alienation in Industrial Society?,” in The Marxist Theory of Alienation (New York: Pathfinder, 1970); Paolo Virno, A Grammar of the Multitude (Los Angeles: Semiotext(e), 2004); Del Weston, The Political Economy of Global Warming: The Terminal Crisis (London: Routledge, 2014); McKenzie Wark, General Intellects: Twenty-One Thinkers for the Twenty-First Century (New York: Verso, 2017); John Bellamy Foster, “Marx, Value, and Nature,” Monthly Review 70, no. 3 (July–August 2018): 122–36); Silvia Federici, Re-enchanting the World: Feminism and the Politics of the Commons (Oakland: PM, 2018).
[lxvii] Butch Lee and Red Rover, Night-Vision: Illuminating War and Class on the Neo-Colonial Terrain (New York: Vagabond, 1993); Silvia Federici, Caliban and the Witch: Women, the Body and Primitive Accumulation(New York: Autonomedia, 2004); Anna Tsing, “Supply Chains and the Human Condition,” Rethinking Marxism 21, no. 2 (2009): 148–76; Glen Sean Coulthard, Red Skin, White Masks: Rejecting the Colonial Politics of Recognition (Minneapolis: University of Minnesota Press, 2014); Leandro Vergara-Camus, Land and Freedom: The MST, the Zapatistas and Peasant Alternatives to Neoliberalism (London: Zed, 2014); Jackie Wang, Carceral Capitalism (Los Angeles: Semiotext(e), 2018).
[lxviii] Donna Haraway, “A Cyborg Manifesto: Science, Technology, and Socialist-Feminism in the Late Twentieth Century,” in Simians, Cyborgs and Women: The Reinvention of Nature (New York: Routledge, 1991); Keeanga-Yamahtta Taylor, ed., How We Get Free: Black Feminism and the Combahee River Collective (Chicago: Haymarket, 2017).
[lxix] Joseph Fracchia, “Organisms and Objectifications: A Historical-Materialist Inquiry into the ‘Human and the Animal,’” Monthly Review 68, no. 10 (March 2017): 1–17; Omar Felipe Giraldo, Political Ecology of Agriculture: Agroecology and Post-Development (Basel: Springer, 2019).
[lxx] Franco Berardi, The Soul at Work: From Alienation to Autonomy (Los Angeles: Semiotext(e), 2009); Maurizio Lazzarato, Signs and Machines: Capitalism and the Production of Subjectivity (Los Angeles: Semiotext(e), 2014); Wark, General Intellects.
[lxxi] Rodrick Wallace, Alex Liebman, Luke Bergmann, and Robert G. Wallace, “Agribusiness vs. Public Health: Disease Control in Resource-Asymmetric Conflict,” submitted for publication, 2020, available at https://hal.archives-ouvertes.fr.
[lxxii] Robert G. Wallace, Kenichi Okamoto, and Alex Liebman, “Earth, the Alien Planet,” in Between Catastrophe and Revolution: Essays in Honor of Mike Davis, ed. Daniel Bertrand Monk and Michael Sorkin (New York: UR, forthcoming).
[lxxiii] Wallace et al., Clear-Cutting Disease Control.
[lxxiv] Wallace et al., “Industrial Agricultural Environments.”
نقد اقتصاد سیاسی 